38e Wereld Underwater Image Festival

Er is voor elk wat wils: van vlekkeloze documentaire van dieren, die je ogen zal verbazen en je meenemen op de planeetzee, tot de ongebruikelijke korte film die je verrast en destabiliseert, via geëngageerde films die je verplichten om over na te denken. Het is altijd het kenmerk van het festival geweest. Een ruimte van vrijheid, waar onwaarschijnlijke films kunnen uitglijden. Zeker waarden, zoals dit jaar weer getoond Christian Petron ou René Heuzey, won vele prijzen. Maar we zien ook opkomende jonge regisseurs, zoals Manuel Lefevre (Prijs van het Paul Ricard Oceanographic Institute for Fish Life), voor wie het eerste festival waaraan hij in 2007 deelnam, timide een keerpunt was. "Voor mij", legt hij uit, "ging het erom mijn afbeeldingen te tonen en te zien hoe ze door het publiek werden waargenomen." En het is alleen daar dat een beginnende regisseur zich in het diepe kan werpen en de grootste, 'de pioniers van de discipline', zoals hij ze graag noemt, de rug toekeert.

En de internationale dimensie van het festival kan niet worden ontkend. Het lezen van de prijslijst spreekt voor zich: niet minder dan acht nationaliteiten vertegenwoordigd onder de laureaten van de verschillende filmcategorieën en meer dan een dozijn onder de bekroonde fotografen uit Italië, Japan, Duitsland, Rusland of bijvoorbeeld uit Brazilië. En het is deze grote smeltkroes die zijn rijkdom altijd aan het festival heeft gegeven. Niemand anders vindt zoveel enthousiastelingen, professioneel of amateur, van over de hele wereld.

www.ganbalonippon.jimdo.com

Voor het derde achtereenvolgende jaar had het festival zijn intrek genomen in het Palais du Pharo: en als het verlaten van Antibes destijds meer dan één had afgewisseld, moeten we het uitzonderlijke karakter van de plaats erkennen. We kijken uit op de oude haven aan de ene kant, de haven van Marseille aan de andere kant, we zien de eilanden: een uitnodiging om te reizen, een permanente duik in tweeduizend jaar geschiedenis en een gedachte voor alle pioniers van de wereld onder - zeilers die in Marseille hebben gewoond en nog steeds wonen. Het toevoegen aan deze onberispelijke projectiekamers, een groot plein met uitzicht op de haven en de stad, de vergelijking is perfect.

Toch heeft het publiek dit jaar niet overweldigend gereageerd op de oproep. Voor de "badged", degenen die aanwezig zijn als exposanten, in wedstrijden, als voormalige winnaars, als professionals, is het festival altijd een moment van geluk. Omdat we daar mensen vinden die we waarderen, wiens werk we bewonderen, dat we de projecten van elk ontdekken. Maar soms hebben we het gevoel tussen festivalgangers te zijn en de indruk dat het publiek in zekere zin van het feest zou worden uitgesloten.

Het festival is altijd, zowel in film als in foto's, een broedplaats voor talent geweest, maar de minder ervaren mensen blijven wat meer in de schaduw: en tegenover de profs, de cadors, die hun vak door en door kennen. , er zijn er die beginnen, die nog steeds stamelen, maar wiens nauwelijks uitgekomen talent zich al laat zien. Je zou je een speciale prijs kunnen voorstellen, een categorie "hoop", zoals die bestaat in film of muziek ...

Ongetwijfeld een punt dat de aanwezigen markeerde, en het fenomeen is de laatste jaren gegroeid: prijsuitreikingen zonder laureaten ... Ondanks alle inspanningen van Marine Etard en Beatrice Laure Berthon, ondanks alle juryleden op het podium, heeft een prijsuitreiking zonder winnaar iets sinister. Misschien moet het worden opgelegd, zelfs als we begrijpen dat de concurrenten niet allemaal kunnen bewegen, vooral als ze buitenlanders zijn, dat elk van hen op zijn minst een vertegenwoordiger heeft verplicht, iemand die zijn plaats zijn trofee.

We wisten dit jaar het einde van een tijdperk. Daniel Mercier, na het festival bijna vier decennia te hebben gedragen, zal de hand passeren. Hij gaf ons dromen, om onvermoeibaar te delen, soms het festival op armlengte afstand dragen. Omdat een dergelijke onderneming, in de nobele betekenis van het woord, zelden op zichzelf draait, heeft ze al haar energie, al haar vastberadenheid, er 40 jaar in gestoken. Het festival gaat door, het zal ongetwijfeld anders zijn, zeker opnieuw uitgevonden, en we wensen het beste aan diegenen die de fakkel op zich zullen nemen.

Maar eerst nemen we onze hoed af, aan Daniel en aan alle vrijwilligers in de schaduw die elk jaar aanwezig waren. Bedankt Daniel!

Vind alle winnaars op: www.underwater-festival.com

Vandaag winnaar van de prijs Paul Ricard Oceanographic Institute, Manuel Lefevre, zoals velen van ons, begon zijn "carrière" in de rol van toeschouwer, geïnstalleerd op zondagmiddag in de familiebank voor de avonturen van de Calypso! En het duiken, tijdens de zomers doorgebracht aan de kusten van de Middellandse Zee, drong zich al snel aan hem op. Eerst een vrijetijdsbesteding om de nieuwsgierigheid naar de zeebodem te bevredigen, is duiken langzamerhand een professionele roeping geworden.
Met een vader die gepassioneerd was door foto's en zijn eigen camerabehuizing had gemaakt, kon Manuel de hem geboden gelegenheid aangrijpen om zijn eerste onderwaterfoto's te maken. De hele familie is betrokken bij de productie van de eerste 26 minuten durende film "To Each His Own Style". Deze ervaring laat hen met onvergetelijke herinneringen achter, zoals hun eerste ontmoeting met dolfijnen in Egypte of de eerste mantarog die overgestoken werd op de Malediven. Door de duikmaskers heen getuigen de verbaasde blikken van zijn ouders en zijn zus van een emotie die des te voelbaarder is.
Deze eerste 'amateur'-prestatie werd goed beloond: de film wekte de interesse van professionals en enkele maanden later tekende hij zijn eerste contract bij een productiebedrijf.
Meer recentelijk vertelt hij onder zijn dierbaarste herinneringen ook hoe hij een anemoon legde. Buitengewone foto's gemaakt 's nachts, bijna gestolen terwijl hij aan het landen was en waardoor hij in 2010 de HugyCup won.
Met “Fish Life”, een serie van 12 documentaires, won Manuel verschillende prijzen op festivals. En de erkenning is internationaal aangezien de serie over de hele wereld wordt uitgezonden op Raï, Discovery Channel, TV5 Monde en vele anderen.

Als autodidactische regisseur wordt Manuel echter vaak geconfronteerd met de moeilijkheden van de omgeving. Om de werking van het beroep beter te begrijpen en te beheersen, keerde hij vervolgens terug naar de banken van de universiteit waar hij afgelopen september afstudeerde, met een professionele master in film & audiovisuele productie op zak. Financiering vinden, het maken van de film onder de knie krijgen… de weddenschap was riskant, en toch heeft Manuel nu grote projecten in voorbereiding. Hij wil zijn films nu in een echte professionele context kunnen plaatsen door zichzelf zo goed mogelijk te omringen. Hij werkte al samen met Danny Van Belle, de Gouden Palm van het Underwater Image Festival met “The Law of Hunger” waarvoor hij de aftiteling tekende.

Omringd door een productie- en regie-team bereidt Manuel momenteel een 52 minuten durende documentaire over de Thau-lagune voor die hij samen met Laurent Ballesta, mariene bioloog en fotograaf die niet langer wordt gepresenteerd, zal ondertekenen. Tegelijkertijd bereidt hij een nieuwe serie voor over de verschillende takken van het zeedierenrijk, te beginnen met een aflevering over weekdieren.