Groenlandse ijsbergen per slee!

Een expeditie duiken aan de noordoostkust van Groenland! Je moet zeker zeggen dat dit een exclusieve reis is die alleen wetenschappers of professionele duikers aangaat, maar het is niet alleen voor de meer avontuurlijke. De beste tijd om in Groenland te duiken is Lente, aan de rand van de poolcirkel is geen speciale training of uitrusting echt nodig. Je hebt alleen duikuitrusting nodig die is aangepast aan de kou met een goede afdichting. Het moeilijkste is om akkoord te gaan met duiken bij -2 graden Celsius. Maar waar ter wereld kun je duikplekken ontdekken die mensen nog niet hebben verkend?

Van Tobias Friedrich

Reizen per hondenslee:

"Pure! Puur! "Roept de Inuit Mika. "Pure, Jackie, Pure!" Jackie is de naam van haar sledehond, bijgenaamd als filmster Jackie Chan. De hond weet precies wat zijn meester zegt: "puur" is een aangepast woord van het woord "trekken" en weet precies wat Jackie moet doen: "PURE!" De poten van de hond zinken weg in het ijs en het dunne touw, onder inspanning, strekt zich uit. Medio april warmt de zon op en beginnen zich overal kleine plassen water te vormen. Het lijkt onwaarschijnlijk dat sledehonden de slee kunnen slepen met zijn 2-bemanning die passagiers en alle apparatuur vervoert, achter de heuvel. Maar 12-honden doen het allemaal hetzelfde. Ze trekken elk gemiddeld 25 kg, wat min of meer overeenkomt met hun gewicht, en dit gedurende meerdere uren. De slee glijdt zwijgend door de ijzige fjorden, we betreden de berg altijd bedekt met ijs en sneeuw. Maar met enkele bruine vlekken die het begin van de sneeuwsmelt markeren.

"Honden zijn de echte helden van de Noordpool", zei Sven Gust van Northern Explorer.

Deze Duitsers, die zich ten noorden van Trondheim, Noorwegen hebben gevestigd, organiseren al enkele jaren expedities in ijskoude wateren. "Husky's zijn de belangrijkste gereproduceerde dieren en dat zijn ze al eeuwen. In de winter zijn ze het enige vervoermiddel en kunnen Inuit naar alle uithoeken van de poolcirkel reizen en op ijzige steppen kunnen jagen, "zei Gust.

Sinds kort worden honden steeds vaker vervangen door sneeuwscooters die op benzine rijden. Ze hebben tijdens de zomermaanden minder aandacht nodig dan honden, terwijl honden constant gevoed moeten worden. "De meeste Inuit zijn arm en laten niet veel onnodige kosten toe. De sneeuwscooter kan de hele zomer stilstaan ​​en kost daarom niets. "Vertelt Gust.

Gelukkig zijn er nog steeds genoeg husky's en slee-chauffeurs die afhankelijk zijn van deze voorouderlijke praktijk in Tasiilaq (hoofdstad van Groenland, die ongeveer 2000 inwoners heeft). "Wanneer het ijs dun wordt, blijven sledehonden praktischer dan hun gemotoriseerde concurrent. Nauwkeurige Gust. Voor toeristen blijven sledehonden populair en het is ook een Groenlandse traditie. "Naast een ongelooflijke duik, blijft het een unieke ervaring voor onze gasten." Tijdens de expeditie van een week is er een 3-dagtour om de afgelegen fjorden te bezoeken. Het grootste deel van de uitrusting wordt per motor vervoerd om te voorkomen dat de hond teveel lasten trekt.

Wanneer honden aan de slee trekken, ontdekken we nieuwe sensaties, omdat we niet weten waar we moeten hangen of waar we zijn voeten moeten zetten. Maar wanneer de slee vooruit begint te gaan, kun je het niet helpen, maar glimlachen en alle zorgen worden gewist. Honden wachten op je, opgewonden, met hun tongen uithangend, rennen in hun harnassen met zo'n kracht dat de touwen die de sleeën trekken zich uitstrekken. Je hoeft alleen van de slee af te stappen wanneer de sneeuw diep is, niet is ingepakt of wanneer de sneeuw een steile helling heeft geraakt, je kunt van de slee springen en langszij rennen. Rennen in de sneeuw is vermoeiender dan je denkt. Wanneer we het beseffen, wordt onze bewondering voor de honden alleen maar versterkt als we terug op de slee gaan.

De ijsbergen van de fjorden:

Tijdens de slee-rit verblijven de deelnemers op een plek die deze reis zeer goed samenvat en de avontuurlijke aard van dit buitengewone verblijf: een klein chalet aan de rand van de Semalik-fjord. Er is geen stromend water, maar wel voldoende sneeuw. De enige bron van elektriciteit is een generator. De kachel, een fornuis, verwarmt het huisje zeer snel en biedt een warme sfeer, vooral na een lange tocht per slee!

Vanuit onze shelter kunnen we eindelijk beginnen met de voorbereidingen om te gaan duiken. De belangrijkste attractie blijven de ijsbergen van de fjord die tijdens de zomer braken en wegdreven. Eerst moet er een geschikt toegangspunt worden gevonden. De locatie verandert elke keer, omdat we de positie van een constant veranderende omgeving niet op voorhand kunnen voorspellen. In het noordpoolgebied kan het weer namelijk op elk moment veranderen. Maar je moet ook constant op het ijs letten, als het te dun wordt, kunnen zelfs honden er niet op lopen.

In het voorjaar vormen zich grote spleten in het ijs waar je ook kunt lanceren. Maar het belangrijkste is om heel voorzichtig te zijn door overal met een verrekijker te kijken om gevaar te voorkomen.

Al deze onzekerheden verliezen hun belang zodra men de ijskoude wateren betreedt. Er zijn nog steeds veiligheidsregels die moeten worden gevolgd. Als u bijvoorbeeld onder ijs duikt, moet u voorkomen dat u uw ademautomaat aan de oppervlakte inademt om elk risico op vorst te voorkomen. Tijdens onderdompeling wordt aanbevolen om de regelaar elke 5 minuten te vervangen (die zich op twee verschillende niveaus bevinden).
Door deze paar richtlijnen te volgen, zou u deze vrij unieke ervaring ten volle moeten kunnen benutten. Zodra je ondergedompeld bent, duik je in de duisternis, maar je ogen zullen zich snel aanpassen aan deze nieuwe omgeving.

Een nieuw universum gaat voor je open, met een grandioos spektakel. Er is een surrealistische wereld voor je. Op sommige plaatsen is het ijs niet zo dik en laat het wat licht door. Dit spel van licht onthult het oppervlak van ijsbergen aan jou en het oppervlak kan op verschillende manieren verschijnen. Soms ziet het eruit als kleine, bijna halvemaanvormige bladen (rond of glad) als een bowlingbal.

We worden het spektakel nooit moe met deze vormen, deze schitterende structuren en kleurvariaties. Al deze spoken maken deze magische wereld, van witgrijs tot diepblauw, een effect veroorzaakt door het opeengepakte ijs. Of zelfs door de kleur van de smaragdgroene zee, die zwart wordt zodra je afdaalt in de diepten van de fjord. De duiker heeft de indruk getransponeerd te worden in een diepe grot. Dit komt door de zichtbaarheid die wordt verbeterd door de smeltende ijsbergen en het donkere water. Hangend aan de reddingslijn krijgen we de uitgang te zien, het risico zou te groot zijn om wat langer in dit ijskoude water te blijven, ondanks onze waterdichte uitrusting. Gust heeft nog nooit een ongeluk gehad, veiligheid is altijd de eerste factor waarmee rekening wordt gehouden bij het organiseren van uitrusting en meer nog in zo'n afgelegen fjord. De dichtstbijzijnde caisson bevindt zich in Reykjavik, IJsland, op ongeveer 2 uur vliegen.

Atlantische ijsbergen:

Duiken in de fjorden vereist nog een beetje lef en liefde voor de natuur. Maar je wordt al snel beloond met een onvergetelijke sensatie. Slechts weinig duikers hebben Semalik in hun logboek. Maar tijdens dit verblijf ga je ook op andere plekken duiken. Het beste wordt voor het laatst bewaard: de ijsbergen van de Atlantische Oceaan! Het is nog steeds een behoorlijke organisatie. Om bij de haven te komen, moet je per slee reizen vanuit Tasiilaq, de stad waar we verblijven. De uitrusting wordt ook per slee gebracht, maar deze keer getrokken door de kracht van onze spieren, zijn de hellingen te steil voor de husky's. Eindelijk stapt iedereen op een kleine boot. Vanuit deze haven varen we tussen de bevroren fjorden door. We duwen meer ijsschotsen terug dan dat we breken met het schip aan het roer, een Inuit-kapitein. Een van de passagiers, een Amerikaan, raakt opgewonden van zijn actiecamera, we kunnen een grote glimlach op zijn bijna grijnzende gezicht niet wegnemen. Maar je kunt niet zomaar op elke ijsberg duiken (die is gescheiden van de gletsjers). IJsbergen moeten zo stabiel mogelijk zijn, aan de buitenkant worden uitstekende randen, stukjes ijs of een gebarsten ijsberg standaard geëlimineerd. Inderdaad, deze stukjes kunnen breken en op ons vallen, nul risico bestaat nooit. Maar Gust, onze gids, heeft veel ervaring en neemt de tijd om de juiste ijsberg te kiezen.

In april is het zicht aan de kust redelijk goed. Over het algemeen minimaal 20 tot 30 meter, maar het kan wel 60 meter hoog worden. We kunnen het ondergedompelde deel van de ijsberg al vanaf het oppervlak observeren. Het water is niet per se warmer, wat normaal is voor een poolexpeditie. Maar bij het zien van de kleuren die door het ijs gaan, vergeet je snel de kou. Deze reus schittert met een oneindig blauwgroen, dankzij een sterk licht dat hem doorboort als een juweel. De kolos onthult onverwachte vormen, vergelijkbaar met een rif in een kloof, kleine baaien of zelfs plateaus die zich uitstrekken vanaf de ijsberg. Op sommige plaatsen met soortgelijke messen, borstelharen met kleine bijlen en op andere plaatsen, wekken kleine gekraak de illusie de aderen van de ijsberg te zien. Een dunne film van transparant ijs bedekt het witte hart van de ijsberg. Met zo'n zicht hebben we geen reddingslijn nodig en is de romp van het schip te allen tijde zichtbaar. Deze goede zichtbaarheid komt door de stroming, maar ook de algen komen pas een paar weken later uit. In de zomer richt de operator zich op tochten met walvissen en in de winter meer op de ijsschotsen. De reis eindigt, maar is niet zo somber, want we vertrekken per helikopter.

Tobias Friederich