DOLFIJNEN RANGIROA: UW SLEUTEL AANRAKEN?

Zoals velen van jullie ontdek ik sinds ongeveer 5 jaar hier en daar beelden van duikers die dolfijnen aaien midden op de Tiputa-pas in Rangiroa. Vreemd gedrag omdat het 20 jaar geleden vrij regelmatig voorkwam om hen te ontmoeten, maar geen contact was waargenomen. Behalve met Junko, een Japanse instructeur die een rundvleeseffect gaf aan een grote mannelijke inwoner ... Hoe? Waarom? Ik besloot daarheen te gaan om erachter te komen en te proberen een verklaring te vinden of er echt een is ...

RANGIROA: ONZE ERVARING MET DOLFIJNEN

Ik heb vaak gehoord dat ik ze maar 3 keer zag van de ongeveer twintig duiken die ter plaatse werden gemaakt. Tweemaal heel heimelijk, een korte passage om maar te zeggen ... en tot ziens. Het was tijdens mijn laatste onderdompeling dat ik deze paar foto's kon maken. Geen montage, geen bezuinigingen, geen vervaging, het is een reeks van bijna 4 minuten terwijl het zich voor mijn lens ontvouwde.

Voordat ik verder ga, wil ik duidelijk maken dat het doel van dit verslag informatief is. In geen geval is het doel van deze om een ​​heksenjacht uit te voeren om een ​​classificatie van duikcentra vast te stellen op basis van hun houding of werkwijze.

We hebben deze video aan enkele specialisten getoond om hun reacties te verzamelen. We leveren ze nu hieronder aan u.

YVES LEFEVRE - RAIE MANTA CLUB

Yves Lefèvre, natuurfotograaf en duikinstructeur, raakte meer dan 30 jaar geleden tijdens een wereldreis in de ban van Frans Polynesië. Hij landde met zijn vinnen in RANGIROA, waar hij in 1985 het eerste duikcentrum in de Tuamotu-archipel oprichtte: de Manta Club Ray.
Zijn passie en zijn kennis van de onderwaterfauna, en meer in het bijzonder haaien, brachten Yves ertoe een nieuwe vorm van dierenbenadering te ontwikkelen: de onderwatersafari. Rangiroa is dankzij zijn werk ook een van de beroemdste duikplekken met haaien ter wereld geworden.

ALAIN PORTAL - GEMM: HETE REACTIE

Professionele navigator, berouwvolle walvisvisser, oprichter en president van Studiegroep Polynesische zeezoogdieren, zijn opleiding als animator, gespecialiseerd in wetenschappelijke en technische culturen (DEFA), maakt hem meer in het bijzonder voorbestemd om de GEMM een "participatieve wetenschap" -dimensie te geven. Hij is ook de "factotum" van de vereniging, allemaal tegelijk een monteur , elektricien, loodgieter, matroos, kok, duiker, columnist en schipper, indien nodig, over alle acties van de Groep.

FRANCOIS SARANO - LONGITUDE 181

“Ik ben er geen voorstander van dat duikers dieren aaien, en ik keur alle pogingen om ze vast te houden sterk af. En ik ben duidelijk tegen de agressie van duikers van dolfijnen die vastzitten in een besloten ruimte, een afgesloten baai of in een rustgebied.

Ik denk echter dat deze video in het midden van de oceaan suggereert dat de dolfijnen de meesters van het spel zijn. Wie komt er in deze video naar de ander? De duiker of de dolfijn? Wie is er in zijn wereld, vrij om te kiezen, de duiker of de dolfijn? Denk je even dat de dolfijnen geen contact komen zoeken? Als in plaats van dolfijnen de video duikers en slangen liet zien die soms in onze toezichthouders terechtkomen, of Cerniers die komen schuilen tegen de duiker, van de rémora's die bij ons blijven, zouden we ons afgevraagd hebben wie de vergadering kiest?

De mens, verreweg de meest bekwame en de langzaamste zeezoogdier, kan als een vast punt worden beschouwd omdat het langzaam is. Terwijl walvisachtigen en pinnipeds concurreren met onze snelste schepen. Zolang we onze enige spierkracht gebruiken, zijn het de dieren die beslissen ... de rest is een kwestie van respect.

Het is de motorbootbenadering die twijfelachtig kan zijn. Boven de 5 knopen is de boot een agressor voor zeedieren. Deze agressieve benaderingen moeten worden vermeden. Het is het aantal en de snelheid van gemotoriseerde voertuigen die gereguleerd moeten worden. Ik sta recht tegenover het agressieve achtervolgen van een troep dolfijnen of walvissen door een of, erger nog, meerdere boten ... Dit is waar de dieren gestrest zijn, dat is wanneer ze zijn tot het uiterste gedreven. Maar wanneer een groep grienden de boot nadert en omringt, stopt de motor, de situatie is heel anders!

Ik heb deze magische momenten vele malen beleefd toen dieren je kwamen spelen. Ik herinner me een duik op Kaap Hoorn waar obscure Lagénorhinques-dolfijnen uit het niets aankwamen en een uur bij ons bleven om te draaien, om aan de rand van de Kelten te dwarrelen. Zonder lucht moesten we terug naar Alcyone. We blazen de flessen op en gingen anderhalf uur later terug naar het water ... De dolfijnen kwamen terug. We brachten de duik door met een cabriolewedstrijd. Hoeveel onvergetelijke duiken met ondeugende zeeleeuwen komen bij verrassing om aan mijn handpalmen te knabbelen om in gekke arabesken te trainen? Deze dieren waren ongetemd, vrij ... ze voldeden niet aan mijn grillen, maar aan hun verlangens!

Vorige maand was ik met mijn vrienden René Heuzey en Hugues Vitry in Mauritiaanse wateren. René filmde een jonge potvis. Ik ging honderd meter in het water om het schieten niet te hinderen. De jonge potvis zag mij; hij draaide zich om en kwam naar me toe, totdat hij me vasthield ... Wat moet ik doen? Zwemmen naar de boot zo snel mogelijk om eruit te komen? Absurd! Nee, ik heb geprofiteerd van dit moment van enorm geluk dat de potvis mij bood !!!
Op plekken die nog wild zijn, waar mensen geen dieren aanvallen - de subantarctische eilanden bijvoorbeeld - vluchten dieren niet. Integendeel, heel vaak, nieuwsgierig, komen ze in contact ... Het is deze relatie die de norm zou moeten zijn!

Deze ontmoetingen in de open oceaan worden gekozen door dolfijnen, walvissen, potvissen, zeeleeuwen. Waarom zou je het opgeven? Wat anders, wie anders, kan je beter het geluk en de vrede van onze levende planeet doen raken en daarom de onweerstaanbare drang om het te behouden?

Waarom zou je jezelf deze uitzonderlijke momenten onthouden, deze overweldigende ontmoetingen die je leven voor altijd veranderen? "

Lees meer:Longitude 181

Overdraagbare ziekten van dolfijnen tot mensen

Buiten ieders mening zijn verdachte plekken die eruit zien als littekens waargenomen en gefotografeerd op de huid van sommige dolfijnen. Ze zien eruit als lobomycose. Het wordt alleen gevonden bij mensen en walvisachtigen, waar het tot nu toe alleen is gemeld bij tuimelaars (Tursiops truncatus) en Amazonian sotalia (Sotalia fluviatilis). Deze ziekte manifesteert zich door het verschijnen van kleine cirkelvormige gebieden met verkleuring van de huid, die groter worden en het uiterlijk krijgen van wratten die vervolgens kunnen zweren. Ondanks de dermale locatie kan lobomycose op de lange termijn verlies van mobiliteit of zelfs de dood veroorzaken. De bron en de wijze van besmetting zijn tot op heden onbekend.

Lees meer: Frank DuprazDierenarts

SCHREEUW VOOR LIEFDE

Al in 2012, onze vriend Peter schneider had deze video gemaakt om het publiek op deze praktijken te wijzen ...

En jij, wat is jouw mening over deze nauwe ontmoetingen?