GREG LECŒUR: "Een adem in de Middellandse Zee"

Ter gelegenheid van "Oceans Day" op 8 juni exposeerden duiker en fotograaf Greg Lecœur zijn grootformaat foto's gewijd aan de Middellandse Zee, met de merkbare medewerking van de stad Nice aan de beroemde Promenade des Anglais. Voor de opening van de opening hebben we de fotograaf in zijn geboorteplaats kunnen ontmoeten. In 2013 werd Greg verkozen tot zilveren duiker op het Marseille Underwater Image Festival. Twee jaar later won hij de Palme d'Or. Vele internationale prijzen zullen volgen totdat zijn foto's over de jaarlijkse migratie van sardines uit Zuid-Afrika hem de titel "Natuurfotograaf van het jaar" opleverden door het prestigieuze Amerikaanse tijdschrift National Geographic. Zijn afbeeldingen en verhalen worden gepubliceerd in tijdschriften over de hele wereld. Het doel van deze tentoonstelling is om het publiek bewust te maken van de problemen van overexploitatie van maritieme hulpbronnen, verschillende vervuiling en opwarming van de aarde. De foto's zijn tot en met 30 september 2018 te ontdekken.

“In een tijd waarin Frankrijk centraal wil staan ​​in de strijd voor het behoud van onze biodiversiteit, stelt Nice zijn natuurlijk erfgoed tentoon om het beter te beschermen door middel van een tentoonstelling van adembenemende onderwaterfoto's. "

Wat was je achtergrond op het gebied van duiken en vervolgens die van fotografie?

Ik ben altijd in het water geweest om een ​​beetje apneu te oefenen in mijn vroege dagen, en toen ging ik snel over tot duiken en varen. Wat mij het meest interesseert is om in contact te staan ​​met de natuur, vooral met een aantrekkingskracht voor mariene biologie. De foto kwam op een natuurlijke manier naar me toe, omdat ik deze nieuwe interessecentra moest verdiepen. Ik wilde de ontmoetingen delen die ik onder water deed, vooral in de Middellandse Zee. Aanvankelijk maakte ik deze beelden om aan mijn entourage te laten zien en fotografie werd een passie op zich.

 

Wat is de belangrijkste motivatie die je ertoe bracht om deze twee passies te combineren: duiken en fotografie?

Mijn passie is volledig verbonden met de dierenwereld, maar ook met het belang van het begrijpen van de onderlinge afhankelijkheid tussen soorten. Voor mij is fotografie echt de manier om de rijkdom van de zeewereld te delen en te ontdekken aan mensen, die niet per se de mogelijkheid hebben om naar zee te gaan. Er is duidelijk een verlangen naar behoud en instandhouding waarbij de neiging blijft bestaan ​​om de boodschap te verspreiden dat onze planeet mooi is en dat deze beschermd moet worden, door transmissie, bewustzijn en verwondering: onze planeet is alles. gewoon prachtig. Ik neem aan dat de bescherming van de planeet verbonden is met het dagelijkse leven van iedereen. Mijn fotografisch werk bestaat erin lezers mariene soorten en hun omgeving te laten ontdekken.

 

 

Wat is de meest opvallende ervaring tijdens je duiken?

Zoals ik eerder heb uitgelegd, fascineert gedragsobservatie en analyse van het functioneren van de mariene wereld mij. Het lijkt mij essentieel om te begrijpen hoe ecosystemen of soorten op elkaar inwerken, zich voortplanten en voeden. Een van de mooiste evenementen die we kunnen bijwonen, is in Zuid-Afrika. Dit is de migratie van sardines, waar alle mariene roofdieren samenkomen om op hen te jagen.

 

Hoe heb je het winnen van de National Geographic Award in 2016 ervaren?

Het was een grote voldoening. Wetende dat ik in mijn carrière een "normaal" leven had gehad met een carrière als manager van een bedrijf, volgens een routine "metro, werk, slaap". In 2011 besloot ik mijn leven te veranderen om mezelf te wijden aan mijn passies: reizen en onderwaterfotografie. Vijf jaar later is de verkiezing tot National Geographic Fotograaf van het jaar een bron van grote trots. Het stelde me in staat om te beseffen dat je je dromen kunt leven en dus kunt doen waar je van houdt als je jezelf de middelen geeft. Het is een geweldige levensles voor mij.

 

Welke evolutie heeft deze toewijding u als geaccrediteerde fotograaf tussen 2016 en 2017 gebracht?

De National Geographic Award gaf me erkenning. Persoonlijk was het meer een bevestiging, omdat ik al voor veel tijdschriften werkte waarin ik al werd geraadpleegd op het gebied van fotografie (meer in het buitenland dan in Frankrijk). Het gaf me veel zichtbaarheid op al mijn werk. Terwijl ik mijn momentum voortzette, reisde ik veel in deze periode. Ik had daarom geen tijd om meer over dit evenement te communiceren. Wat voor mij echt belangrijk is, is immers in contact zijn met dieren en mijn passie blijven delen.

 

Welke fotoapparatuur gebruik je tijdens je duiken?

Ik gebruik een medium bereik hardware, aangezien ik een Nikon D7200 gebruik. Hoewel semi-professioneel, heeft dit apparaat het voordeel dat het is uitgerust met een kleine sensor. Ik gebruik ook een Nauticam-box en twee externe flitsen. Onder water biedt deze configuratie een echt voordeel. In het veld gebruik ik in plaats daarvan materiaal met een full-size sensor.

 

Je wordt erkend voor de weergave van je karakteristieke blauwe licht dat realisme en poëzie combineert. Hoe krijg je dit resultaat technisch gezien?

Ik probeer de dieren door het licht te markeren. Het is een langdurige taak om die unieke blauwe kleur te krijgen die mijn been vormt. Technisch probeer ik de werkelijkheid te transcriberen zoals ik die zie. Bij het duiken, met de absorptie van kleuren, zien we de kleuren niet noodzakelijkerwijs wanneer we de diepzee ingaan. Het gebruik van een lamp onthult de kleuren van het spectrum. Mijn doel is om net zo getrouw te transcriberen als de kleuren, met behulp van het licht. Ik maak mijn foto in RAW en ik bewerk mijn afbeeldingen met de Lightroom-software, wat een adequate nabewerking inhoudt om de originele kleuren zo nauwkeurig mogelijk te transcriberen.

 

In januari 2018 verschijnt op de teksten van Steven Surina uw boek "Shark, Guide to Interaction". Kunt u ons er iets over vertellen?

Dit boek, het resultaat van een samenwerking met Steven Surina werd gepubliceerd door Turtle Production. Deze collectie is voor mij het resultaat van zes jaar intensief reizen. Ik had het geluk om te gaan zwemmen met veel soorten haaien. Het is een boek dat zeer rijk is, waarin de lezer in staat zal zijn om alle bijzonderheden met betrekking tot de biologie van de haai te ontdekken. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit boek een gids voor de beste aanpak, niet alleen de haaien zelf, maar ook de bestemmingen waar we ze kunnen ontmoeten.

 

 

Wat zijn de uitdagingen van de tentoonstelling "A Breath in the Mediterranean"?

Het is vooral een pedagogische benadering gericht op het vergroten van het bewustzijn van het publiek, met name de jongsten in het mediterrane leven. Het is een project gewijd aan het milieu van het pelagische leven dat offshore wordt genomen (van plankton tot walvis). De open zee op het eerste gezicht is als een woestijn. In feite begrijpen we het leven niet noodzakelijkerwijs in de nabije toekomst, maar een rijke biodiversiteit mensen deze fondsen. We moeten echter met veel geduld worden bewapend om ze over te steken.

 

U duikt sinds uw kindertijd, welke veranderingen heeft u opgemerkt met betrekking tot de zeebodem, meer bepaald de Middellandse Zeebodem?

De mediterrane diepten zijn nog steeds erg vol met vis en als het waar is dat de zone tussen nul en 15m voor iedereen toegankelijk is, maakt de resulterende vervuiling dit interval het meest getroffen gebied, vooral met het plastic dat een echte plaag is. Wat me vandaag het meest opvalt, is de onverantwoorde visserij, het netwerk van de vissers wordt niet altijd gerespecteerd. Het is inderdaad een overlast voor vissen die nog geen tijd hebben gehad om zich voort te planten.

Slimme duikoefeningen, met de minste impact op het milieu, zijn essentieel voor het behoud van de zeebodem. Daarbij komt nog een ander fenomeen dat zeker wordt veroorzaakt door de opwarming van de aarde, de proliferatie van een draadvormige alg die een beetje lijkt op suikerspin die vaker wordt waargenomen en die op de gorgonen wordt geplaatst. Destijds werd het af en toe gezien en daar is het steeds meer aanwezig.

 

 

Deze opening moet voor u het resultaat zijn van uw investering in uw werk gedurende al zijn jaren. Hoe is het belangrijk voor u om uw foto's tentoon te stellen in de context van "Oceans Day"?

Vanaf hier is het een grote trots om te exposeren op de Promenade des Anglais. Toen ik besloot mijn leven te veranderen en een onderwaterfotograaf te worden, was ik verre van in te beelden dat ik op een dag mijn foto's op deze plek zou kunnen blootstellen. Het is waar dat dit thema mij bijzonder nauw aan het hart ligt. Het is vijftien jaar geleden dat ik offshore ging. Ik ontdekte deze dieren en nu ga ik regelmatig terug om deze fauna, fauna waarin ik grote ontmoetingen heb gemaakt, te documenteren. Ik kan het niet helpen, maar herinner me de aflevering waarin ik het zwemmen van een pinguïn onder water kon observeren. Moment echt ontroerend en ongebruikelijk tegelijkertijd.

Tentoonstellen op de Promenade is een prachtige etalage en een bevoorrechte manier om aan het publiek te communiceren wat zich onder onze zeebodem bevindt. Daarom is World Oceans Day lid geworden van de metropool Nice. Het doel was om workshops over dit onderwerp te organiseren, met lezingen voor kinderen, waar ze het hele schooljaar aan werkten van afbeeldingen, gecombineerd met een presentatie tot vragen / antwoorden. De kinderen zijn nieuwsgierig, gepassioneerd en betrokken bij de bescherming van de zeebodem, wat deze dag erg rijk maakte in mijn ogen.

 

Wat is je favoriete serie over de tentoonstelling?

De mooiste ontmoetingen die je in de Middellandse Zee kunt maken, zijn die met grienden. Het zijn ongelooflijke dieren met een grote gezelligheid, die je urenlang zou kunnen observeren zonder noodzakelijkerwijs ondergedompeld te zijn. De vinvis is ook een erg mooie ontmoeting, het is een van de grootste zoogdieren die in de Middellandse Zee te vinden zijn. Het vergt veel geduld om een ​​foto te maken van dit heimelijkste en meest verlegen dier. Het is erg moeilijk om er een mooie foto van te maken.

Ik wil erop wijzen dat in die tijd de monniksdolfijn en de engelenhaai gewoonlijk onze zeebodem bezetten en de Baie des Anges een naam gaven. Op de Lérins-eilanden waren zeehonden, deze dieren zijn duidelijk verdwenen door de schuld van de man. Door te exposeren over het thema van de zeebodem worden ook de andere bestaande soorten getoond, om de fouten uit het verleden niet te herhalen. Het is onze plicht om deze omgeving te behouden en ervoor te zorgen dat ook toekomstige generaties ervan kunnen profiteren. Elk individu heeft zijn plaats in een ecosysteem, als we een schakel verwijderen, is de hele keten buiten werking. Het educatieve doel is om mensen eraan te herinneren dat we in harmonie met deze diersoorten moeten leven.

 

 

Wat is je beste duikherinnering?

Ik heb veel. Ik had de kans om geweldige mensen te ontmoeten. Ik kan er twee noemen: het eerste is dit moment dat ik in Zuid-Afrika heb doorgebracht, waardoor ik de National Geographic-foto kon maken, waarmee ik deze predatie onsterfelijk maakte toen de sardines werden gejaagd door dolfijnen, haaien en vogels. Het was absoluut ongelofelijk om te zien. Er was ook deze ontmoeting met een bultrug op de Tonga-eilanden. Het was recht voor me gaan staan, waardoor ik mooie beelden kon maken.

 

Wat zijn uw toekomstige projecten voor eind 2018 en 2019?

Deze zomer ben ik teruggegaan naar Zuid-Afrika om de “Sardine Run” te doen (half juli), ik ben al op mijn zesde. Ik probeer een geweldig rapport te maken en mezelf te documenteren over de sardine en zijn omgeving. Ik heb nog andere projecten, maar het is nog een beetje vroeg om erover te praten.

 

Aurélie Kula

www.greglecoeur.com