De mensen van de oceanen

Onze vriend en medeplichtige René Heuzey, 18 jaar lang hoofdoperator onderwater voor Thalassa, voor de programma's Carnets de Plongée en Carnets d'Epéditions en ook voor de nieuwste film van Jacques Perrin ” Oceans ”Geeft ons dit cadeau om de vakantie goed te beginnen.

Vind deze nieuwe serie van 4 documentaires over het programma "Grandeur Nature" op zondag 4, 11, 18 en 25 september om 17 uur op France 00.

Met de serie « DE MENSEN VAN DE OCEANEN ", Ontwikkeld op basis van 490 uren niet-gepubliceerde afbeeldingen, willen de filmmakers de honger naar kennis van het grote publiek stillen door zich te concentreren op soorten. De personages in de serie zijn mariene soorten in hun specifieke omgeving.
De serie « DE MENSEN VAN DE OCEANEN »Wil de relaties verklaren die elk smeedt met andere soorten en ook met de fysieke omgeving: dat wil zeggen het hele ecosysteem waarin het dier leeft. Dankzij deze nieuwe ecosysteembenadering biedt de serie sleutels voor het begrijpen van de interacties tussen soorten in hun respectievelijke omgevingen: diepblauw, zand, zeebossen, riffen.

Het is het verhaal van de blauwe vinvis en de grote witte haai, hordes geelvintonijn en zeilvis. Het is het verhaal van alle nomaden en alle plunderaars die de grote oceaanwoestijn achtervolgen op zoek naar een spoor, een aanwijzing, een geur meegevoerd door de stromingen die hen naar een maaltijd zouden leiden. Het is het eindeloos herhaalde verhaal van hun primitieve en woeste feesten, en van hun eindeloze reis door de vloeibare en blauwe onmetelijkheid om leven te geven.

Het is het verhaal van de bewoners van de zandvlaktes die zich verstoppen waar ze zich nergens kunnen verstoppen, geen verademing om zich te verstoppen. De vlakte zwermt schijnbaar verlaten zwermen: er kijken ogen die geen lichaam lijken te hebben; hier onthult een uitbarsting van zand de vreemde draaimolen van de garnaal en zijn metgezel, de grondel; een jongen verdwijnt, brutaal opgeslokt door de monsterlijke kaken van de steenvis. Er lijkt een bed paling uit de grond te groeien. Omdat de bewoners van het zand een geheim hebben dat hen verenigt buiten de oceanische grenzen: ze weten hoe ze tussen de korrels moeten graven als in een vloeistof om aan het roofdier te ontsnappen, of om de onoplettende prooi te verrassen.
In de grote onderwaterbossen hebben de inwoners dit probleem niet. Goed beschermd tegen grote roofdieren in de verweven gigantische algen, kunnen zeeleeuwen en zeeotters op hun gemak spelen en ronddraaien.

Het is het verhaal van kleine en belachelijke dieren, de koraalpoliepen, die onderwaterbergen bouwden, die eilanden bouwden, die de geografie van onze planeet veranderden. Ze creëerden, voor duizenden vissen, schaaldieren, schaaldieren, schuilplaatsen waar niets was! Het is het verhaal van deze soorten in alle maten, vormen en kleuren die leven, samenwerken, communiceren, slapen en dag en nacht de meest weelderige onderwatertuinen delen. Ten slotte is het het verhaal van de reizigers van de diepblauwe zee, schildpadden, dolfijnen en walvissen die hun toevlucht zoeken voor de woede van de oceaan achter de wallen die door de koralen zijn opgetrokken. In de rust van de lagune is de walvis bevallen. Ze begeleidt de ongemakkelijke ademhaling van haar kuit. Zo verwelkomen de kleine koraalbouwers de eerste adem van de toekomstige reuzen van de oceaan.

Het is het verhaal van walvissen en dolfijnen, leguanen en pinguïns, allemaal dieren die niet zoals vissen inademen en die echter de oceanen beheersen. Hun verre terrestrische voorouders, die terugkeerden om hun voedsel op zee te zoeken, lieten hen een zeer ernstige handicap achter: ze moeten "volle long" in de open lucht ademen! Walvisachtigen hebben deze terugkeer naar de oceaan tot het uiterste doorgevoerd. Ze moesten nieuwe vormen opnieuw uitvinden. Ze hebben hun poten ingeruild voor vinnen, terwijl ze tegelijkertijd het comfort van het droge opgeven… en als ze slapen, is dat maar met één 'oog' en een half brein, want de andere kijkt toe om te ademen. Absolute paradox, sommigen komen om te jagen, uit het water, op het strand. Ze nemen dus het dodelijke risico om terug te keren naar een wereld die niet langer van hen is ...

De serie probeert deze oceanische werelden te onthullen door middel van sterke visuele sequenties, vergezeld van een rijk commentaar zonder alomtegenwoordig te zijn. De informatie van het commentaar is er niet om kennis over te dragen aan de toeschouwer dan om met hem het verborgen gezicht van ecosystemen te ontcijferen en de taal van gedrag te vertalen. De serie is geen cursus in natuurwetenschappen, het leert de les niet, maar biedt de juiste informatie waardoor kijkers kunnen begrijpen waarom een ​​dier uitzonderlijk is, waarom dergelijk gedrag, schijnbaar onbeduidend, essentieel is voor het leven. van de soort; ze wijst op het detail dat het tafereel verlicht om een ​​nieuwe reis door de provincies van de oceaan te beginnen.