De zeekoeien van Crystal River

“De Indiase Tequesta nadert langzaam de zeekoe, of misschien is het het tegenovergestelde, zo bekend en niet erg angstig is dit grote zeezoogdier. De man passeert zachtjes een lasso van vezels rond zijn lichaam om te voorkomen dat hij vlucht. Het dier voelt nog niet de oorlogszuchtige bedoelingen van de Indiër. Hij heeft twee houten pluggen in zijn hand die hij snel in de neusgaten van het dier duwt. (Meer informatie) Hij weet heel goed dat de lamantijn niet door de mond kan ademen, het communiceert niet met de neus. De laatste zal sterven verstikt in ondraaglijke pijn. Het zal eerst worden aangeboden aan de belangrijkste en belangrijke figuren van de stam omdat zijn vlees als een delicatesse wordt beschouwd. Zijn huid zal uitstekende schilden maken, zijn vet zal olie leveren en in zijn botten, heel hard, zullen we gereedschappen beeldhouwen. De jager zal het voorrecht hebben om de tanden en bepaalde delen van het dier die naar verluidt magische eigenschappen hebben te behouden ”.

Dat was "voorheen". Gelukkig worden de zeekoeien in Florida tegenwoordig beschermd. Na het verdwijnen van de grenzen werpen de inspanningen van wetenschappers en de zeer strikte wetten die hen beschermen hun vruchten af. In de afgelopen twintig jaar is hun bevolking toegenomen en zijn er steeds meer gereserveerde gebieden aan hen toegewezen langs de oevers en met name rond de warmwaterbronnen waar ze elkaar graag ontmoeten. Ondanks alles is de strijd niet gewonnen en wachten vele bedreigingen op hen.

Inderdaad, als ontmoetingen met boten of vervuiling vaak verantwoordelijk zijn voor hun verdwijning, zijn zeekoeien ook erg gevoelig voor watertemperatuur. Het is om deze reden dat ze tussen november en maart de mangroven van de kusten van Florida verlaten om de Crystal River op te gaan, waar ze een beetje warmte weten te vinden. Desondanks kunnen de grillen van het klimaat hen fataal zijn. Als de temperatuur onder 15 ° C daalt, zijn ze vatbaar voor longontsteking en lijkt hun dikke laag vet in dit geval geen grote beschermende rol te spelen. Vorig jaar stierven meer dan 600 in de regio Homassassa, 7 km van Crystal River, als gevolg van een te strenge winter.

Maar waar komt dit grappige dier vandaan? Wel van een verre voorouder die met de olifant werd gedeeld. De nagels aan het einde van de twee vinnen zijn het meest zichtbare teken. Geen proboscis, integendeel, een heel grote neus. Net als de olifant is het vegetarisch, het is naast het enige zeezoogdier in dit geval, met de doejong. Een paar tientallen kilo's waterkruiden en watergele narcissen per dag maken hem niet bang. En als vrouwelijke olifanten twee uiers op de borst hebben, zoals mensen, zijn de spenen van de zeekoeien "onder de armen" gemigreerd. We ontmoeten vaak een kleintje die zijn moeder lijkt te bijten bij het inbrengen van de vinnen; in feite gaat hij vaak in slaap en valt in slaap in deze positie. Geen relatie met de koe, ondanks de Amerikaanse aanduiding "Sea Cow".

Als het in het verleden had kunnen worden verward met een sirene, is het ongetwijfeld te wijten aan het stomende gezicht van alcohol in combinatie met te lange onthouding van de zeilers die het voor het eerst hebben overgestoken. Hij bleef deel uitmaken van de Sirenische orde, net als zijn bekendste neef, de Dugong. Het belangrijkste verschil met hem is zijn staart die meer op die van dolfijnen lijkt, terwijl die van de lamantijn de vorm heeft van een grote afgeronde spatel. Ik zou graag hun gigantische voorouder, de Steller's Rhytin, willen noemen, een grote sirene van 8 meter die 5 ton kan wegen. Het werd ontdekt in 1741 in Alaska. Zijn rustige en zelfverzekerde karakter verdiende hem om in minder dan dertig jaar te worden gejaagd en uitgeroeid. Het Natural History Museum van Lyon heeft een uitzonderlijk en uiterst zeldzaam skelet.

Ik had deze grote kamilles al 15 jaar niet meer gezien. Ik zal niet zeggen dat ze me herkenden, hoewel ze ouder zijn dan 40 jaar, maar de eerste ontmoeting naderde mijn kleine aluminium boot, knabbelde aan het touw van mijn anker, (ja, Ik weet het, het is een beetje, maar we zijn niet in Bretagne) om je tanden schoon te maken (ze vinden het geweldig) en laat me nooit gaan. Kleine strelingen van hereniging, enkele foto's en een grote vreugde om te weten dat ze er altijd waren, nieuwsgierig en aanhankelijk, met hun kleine ogen in kogelgaten en hun grote neuzen.

Ik realiseerde me al snel dat ze vroege vogels waren en dat als ik ze anders wilde ontmoeten dan liggend op de bodem tijdens het slapen, ik ze bij zonsopgang moest ontmoeten. Zeven uur 's ochtends, het magische uur wanneer de zon de palmbomen aan de horizon plaatst en zachtjes de laag nachtelijke mist verdampt die nog steeds de rivier bedekt. De pelikanen komen langs me heen en poetsen het oppervlak. Ze profiteren van het 'grondeffect' dat piloten lief is. Een reiger, nog steeds in slaap op een hoge tak, waakt me uit mijn ooghoek. Prachtige witte ibis met rode snavel vliegen weg bij mijn nadering, waarschijnlijk dezelfde die de dag ervoor in het gras buiten mijn kamer hebben gepikt.

Ik zit in een echte filmset en mijn boot glijdt langzaam, snelheidsbeperking verplicht, naar de (bijna) geheime lagune van de zeekoeien. Door zorgvuldig te zoeken en stiekem een ​​paar boten van "Manatees Watchers" te volgen, ontdek ik uiteindelijk het paradijs van zeemeerminnen en de fotograaf die ik ben, enthousiast voor kristalhelder water en een heldere achtergrond, waardoor ik mijn gebruik vermijd van de flits, tot algemene tevredenheid van de officiant en zijn modellen. Een kleine arm van de rivier die uitkomt in een kleine baai met een zandbodem, omgeven door een bos van bomen gekleed in korstmos, zo typerend voor de moerassen van Florida. Kleine kraters gorgelen hier en daar. Ik riskeer mijn hand, dit zijn bronnen van lauw water en ik begrijp waarom mijn mollige vrienden hier komen om de wintermaanden door te brengen.

Naast de rangers, altijd klaar om zichzelf te vermommen als rustige vissers of als verkenners die onschuldig in hun kano peddelen, de "Manatee Watch Volunteers", zijn ze zeer zichtbaar in hun neon rode vesten. Ze waken over eventuele overstromingen van toeristen, die tegen het dozijn met een schuimstaaf onder hun armen als een boei in het water worden gelaten, vaak zonder palm of snorkel. Hoewel het verboden is om zeekoeien aan te raken, aan te vallen, te achtervolgen, te rijden en zelfs te drinken, kunnen ze het contact en de strelingen niet voorkomen die voorkomen door bezoekers die dit dier zo aanhankelijk ontdekken. Manatees vragen om meer. Een kleine teruggang komt vaak voor, krassen op de buik, het is veel beter. Maar loop niet de lijn over van boeien die hun gereserveerde gebied materialiseren, een echt toevluchtsoord voor zeekoeien die heel snel begrepen dat ze daar in vrede konden slapen. Als u deze limieten niet respecteert, kunt u ook rustig slapen in de gevangenissen van Florida en daar een paar grote groene rekeningen achterlaten.

Reis naar Orlando met vervoer naar keuze. Volgens een gastvrouw in februari 2011 zou Air France binnenkort een rechtstreekse lijn Parijs-Orlando moeten openen. Op de luchthaven is de gemakkelijkste manier om een ​​auto te huren en 80 mijl naar het westen te rijden om Crystal River te bereiken.

Het "Port Hotel & Marina" lijkt mij het best geplaatst, aan de rand van Kings Bay, tegenover Banana Island. Je zult de zeekoeien in je kamer zien als ze aan de oppervlakte komen ademen. De jachthavenwinkel verhuurt u de boot of kano waarmee u ze van dichterbij kunt bekijken.

Catering: ik hield van een klein restaurant aan de hoofdstraat genaamd "Oesters". De vis en garnalen van Florida wachten op u, bereid door een geweldige zwarte chef-kok die zo vriendelijk is om u aan uw tafel te begroeten en uw mening te vragen over de gerechten.

PMT en een pak dat niet te dun is, hebben we de neiging om lang in het water te blijven. Ik had een 5,5 mm, het lijkt een minimum om niet te rillen na 4 of 5 uur dip. En dan is het goed om te weten dat, als het water niet erg koud is, er een ijzige wind kan ontstaan ​​en je blij zult zijn om een ​​windjack te hebben, zelfs over je pak voor boottochten.

Voor de foto liet ik mijn flits in de boot. Naar mijn mening is het niet echt nodig en zal je meer foto's missen dan dat het je zal doen slagen, vooral in beladen wateren. Manatees zullen het waarderen.

James Deer
op duikers

¤ H2O reizen ¤ Key Largo ¤