Migratie

Laten we onze reis naar Californië beginnen. Het wordt begrensd door de Stille Oceaan en loopt duizenden kilometers langs de westkust van de Verenigde Staten naar Mexico (Baja California) en zijn schiereiland dat de Golf van Californië beschermt, ook wel bekend als de Zee van Cortes, waarvan een deel is door de UNESCO geclassificeerd als werelderfgoed van de mensheid, met name het pasgedoopte Jacques Cousteau-eiland. Het is in deze warme wateren dat we elk jaar tijdens de winterperiode bijna 30 grijze walvissen (Eschrichtius robustus) kunnen zien aankomen na ongeveer 000 kilometer van de Beringstraat te hebben gezwommen. Waarom zo'n lange reis? Dit deel van de noordelijke Stille Oceaan, tussen Siberië en Alaska, heeft wateren vol plankton, het belangrijkste voedsel van walvissen. Ze kunnen dus naar believen eten en een grote massa vet opslaan, een echte "parka" waardoor ze kunnen overleven in deze pooltemperaturen. Maar het is ook de reserve aan energie die hen in staat zal stellen deze lange reis naar het zuiden te volbrengen. Omdat het onvoorstelbaar is om in deze ijskoude wateren te bevallen, zouden de kalveren het niet overleven. Het is daarom in deze Zee van Cortes dat de grijze walvissen zich voortplanten en elk jaar vanaf de maand december hun jongen baren. Een paar maanden later, meestal in april, als de kalveren genoeg kracht hebben, gaan ze samen op pad, richting het noorden, tot de volgende winter!

Laten we nu van een oceaan naar het oosten springen, richting de Sargassozee, nabij Florida. In deze regio worden palingen geboren, deze slangvormige vissen die we in onze rivieren vinden. Laten we bij het begin beginnen… Het uitkomen van de eieren geeft aanleiding tot kleine transparante planktonische larven, genaamd Leptocephali, die worden "opgezogen" door zeestromingen. Of beter gezegd, door de bekendste van allemaal, de Golfstroom. Hier zijn ze op weg naar het noorden. Er zijn eigenlijk twee soorten, die overeenkomen met de Amerikaanse paling (Anguilla rostrata) en de Europese paling (Anguilla anguilla). De eerste ziet zijn larven gedurende enkele maanden naar de oostkust van de Verenigde Staten reizen; de tweede, voor ongeveer een jaar naar Europa. Eenmaal aangekomen metamorfoseren de larven om elvers te geven, die lijken op kleine transparante palingen. Ze zullen dan een iets andere migratie kunnen beginnen, het mariene milieu verlaten, langs rivieren en beken omhoog gaan. In deze zoete of brakke wateren zullen ze het grootste deel van hun leven doorbrengen, tot 20 jaar voor vrouwtjes. Pas na deze lange periode als gele paling keren ze terug naar de zee om hun geboorteplaats te bereiken. Dit zijn dan geslachtsrijpe zilveralen die zich tussen de 400 en 600 meter diep in de Sargassozee voortplanten. Dit wordt hun laatste reis ... Ze zullen na de bevalling sterven! De cyclus kan opnieuw beginnen ...