Hippocampus crisis!

De hippocampus, het mythische en mysterieuze zeedier, verklaart zich officieel in een crisis. In werkelijkheid heeft de crisis zich over de hele ondergedompelde wereld verspreid en elke levende soort die het vormt, worstelt nu om te overleven.

Elk gevecht heeft zijn icoon en dankzij zijn populariteit is het zeepaardje natuurlijk de beste ambassadeur van de zeebodem van onze kust. Portret van een muze:

De hippocampus, een hybride die er niet één is!

Vergis je er niet in, ondanks zijn ridderlijke houding, het zeepaardje wordt heel duidelijk geïdentificeerd als een vis, hij ademt door kieuwen en beweegt met zijn borst- en rugvin.

Het maakt deel uit van de grote familie van syngnathidae en wordt gevonden onder het geslacht Hippocampus dat ten minste dertig soorten in de wereld vertegenwoordigt.

In Europa identificeren we er echter maar twee, l'zeepaardje met lange neus (hippocampus guttulatus) of het zeepaardje met korte neus (Hippocampus Hippocampus).

Hun verschil is voornamelijk te wijten aan de lengte van hun mond en hun hoofd, het zeepaardje met lange neus heeft een kleine kroon, terwijl het zeepaardje met korte neus een driehoekige kuif heeft aan de bovenkant van zijn schedel. Het lijkt er ook op dat de eerste iets groter en wijdverspreider is.

Anatomie van een originele vis.

Darwin en zijn evolutietheorie zouden de moeite nemen om de verbazingwekkende fysieke kenmerken van de hippocampus te verklaren. Biopsie van een unieke vis:

Een hoofd dat lijkt op dat van een klein paard met een lange tandenloze mond maar in staat is tot oogverblindende aspiraties. Het systeem van de omgekeerde blaaspijp waardoor de hippocampus zijn prooi stilletjes kan opzuigen als ze binnen bereik zijn.

Zijn onafhankelijke ogen geven hem een ​​binoculair zicht, ideaal om prooien te spotten terwijl hij het roofdiergebied in de gaten houdt. Het is ook een belangrijke troef om de afstand van een prooi nauwkeurig te meten en zo een effectieve aanval uit te lokken.

Een lichaam zonder schubben maar versterkt door een skelet bekleed met onderhuidse benige platen die het een goede bescherming tegen kleine roofdieren garanderen.

Sommige meer gekke zeepaardjes hebben zelfs mooie gezwellen en huidfilamenten. Het lichaam van de hippocampus is in staat'homochromie en d'homotypie, perfect om onzichtbaar te blijven.

Bij de man garandeert een incubatorzak de voortplanting en bescherming van het nageslacht.

Ten slotte is de hippocampus, verstoken van ventrale en staartvinnen, begiftigd met een grijpstaart, een kenmerk dat zowel uniek als nuttig is onder water. Een vaardigheid rechtstreeks van de aap? Wie weet…

Hippocampus, instructies voor gebruik.

Waar woont hij ?

In Frankrijk worden de twee soorten zeepaardjes voornamelijk aangetroffen in infralitorale gebieden met een hoge organische productiviteit, zoals lagunes (Bassin d'Arcachon en Thau bekken…) of andere parallelle omgevingen (Ria d'Etel, Rade de Brest, Golf van Morbihan…) maar het is theoretisch mogelijk om ze allemaal langs de kust te zien.

Zijn favoriete biotoop? Zand- en zanderige modderbodems gekoloniseerd door zeegras of Posidonia-achtige weiden, maar het wordt ook aangetroffen in rotsachtige gebieden die rijk zijn aan algen, sponzen of ascidia.

In werkelijkheid kunnen zeepaardjes zich aanpassen aan de verschillende ecosystemen van onze kusten. Het is gebruikelijk om dezelfde soort te vinden met een sterke morfologische variabiliteit, afhankelijk van het leefgebied.

Reis incognito.

Zijn specifieke morfologie en de miniaturisatie van zijn vinnen maken de hippocampus een beetje snelle en niet erg duurzame vis. Het is daarom niet erg mobiel en de enige kans om lange zeereizen te maken blijft de drift, die zich vastklampt aan drijvend puin.

In feite zwemt het zeepaardje weinig en het gebruik van zijn twee rugvinnen helpt het eerder om elegant te kruipen of te manoeuvreren in beperkte gebieden.

Bewegen is het risico nemen om opgemerkt te worden, dus het zijn zijn camouflagemogelijkheden die hem de beste overlevingskans bieden. In staat tot homochromie (vermogen om de kleur van zijn omgeving aan te nemen) en homotypie (vermogen om de vormen van zijn omgeving aan te nemen), heeft de hippocampus serieuze voordelen en zijn standvastige immobiliteit stelt hem in staat om zijn roofdieren te vermijden terwijl door te voeren zonder de minste moeite.

Serveer de maaltijd of serveer de maaltijd?

Om te overleven is de regel eenvoudig en identiek voor elke soort: voer zonder gegeten te worden.

En het moet worden toegegeven dat de techniek van het jagen op de hippocampus bijzonder goed ingeburgerd is, om roerloos en onzichtbaar te blijven en te wachten tot een prooi zijn omtrek van aspiratie binnengaat.

Zodra het binnen bereik is, heft de hippocampus langzaam zijn kop op en begint het afzuigproces dat slechts een fractie van een seconde duurt. De zuigkracht is zo schoon dat geen wervelingen zijn prooi zullen storen. De laatste heeft geen kans om eraan te ontsnappen en zal soms zelfs zijn lot pas in de mond van de hippocampus beseffen.

Zijn favoriete prooi? Roeipootkreeftjes en andere kleine weekdieren of kreeftachtigen in het larvenstadium die bijzonder overvloedig voorkomen in hun leefgebied.

De hippocampus is tandeloos en heeft een vrij eenvoudig spijsverteringssysteem, is vrij vraatzuchtig en mist weinig kansen om prooien in te slikken.

Een jachttoestel dat doet denken aan dat van de kikkervis (kikkervis). Dit laatste is ook een formidabel roofdier voor het zeepaardje in tropische wateren, maar op onze breedtegraden, die bescheiden meer gematigd zijn, zijn de belangrijkste natuurlijke vijanden van zeepaardjes andere vissen zoals roggen, lipvissen en kleine haaien, maar soms ook koppotigen, of zelfs zeevogels waarvan de predatie goed ingeburgerd is in het bekken van Arcachon.

Maar helaas zijn wij het grootste en gevaarlijkste roofdier van de hippocampus, maar daar komen we later op terug.

Een perfecte echtgenoot.

Zoals alle diersoorten komt het leven van de hippocampus uiteindelijk neer op zichzelf beschermen, eten en zich voortplanten.

En op dit laatste punt wordt de hippocampus qua originaliteit niet weggelaten. Monogaam, trouw en toegewijd, het zeepaardje is een perfecte echtgenoot.

Bezorgd over de gezondheid van Madame, is het de heer die, nadat hij zijn schoonheid heeft opgewekt met een liefdevolle parade, zijn eieren in zijn broedmachinezak zal ontvangen. Hij zorgt dan voor de bevruchting en de dracht van de eieren gedurende een periode van 3 tot 4 weken, tot de geboorte van hun nageslacht.

Het broedseizoen begint meestal met de eerste opwarming van het water en het kan een poging zijn voor ons mannelijke zeepaardje. Een volledige kweekcyclus duurt tussen de 3 en 4 weken en kan tot 5 keer per seizoen worden herhaald. Met een gemiddelde van 300 geboorten per cyclus, zou ons paar ouders kunnen zijn van 1500 kleine zeepaardjes per seizoen. En ja, als we liefhebben, tellen we niet mee ... Laten we echter relativeren, want slechts 10 tot 15% van de pasgeborenen bereikt de volwassen grootte.

In Europa hebben onze zeepaardjes een gemiddelde levensduur van 4 tot 5 jaar en kunnen ze een grootte bereiken van 12 tot 15 cm of zelfs tot twintig centimeter voor de grootste aangetroffen exemplaren.

Met zijn jacht-, camouflage- en voortplantingsvermogen lijkt het zeepaardje gewapend om lang mee te gaan, maar de realiteit is heel anders.

Het zeepaardje, een slagschip in rep en roer.

Naast zijn air van onfeilbaar slagschip, is het zeepaardje kwetsbaar en zelfs als dit voornamelijk te wijten is aan de directe blootstelling van zijn habitat aan menselijke activiteiten, is het ook het doelwit van enorme wereldwijde handel.

Slachtoffer van de mythologie.

De Grieken zagen het zeepaardje als een creatie van Poseidon en associeerden het daarom met kracht en macht. Aziaten zagen de zeepaardjes eerder als een drakengeest en gaven hun attributen van kracht en geluk, een symbool dat ook door zeelieden wordt gedeeld en het is nog steeds relevant om een ​​gedroogd zeepaardje als geluksbrenger aangeboden te krijgen.

Het is duidelijk dat deze symboliek alleen betrekking heeft op voorouderlijke overtuigingen waarbij de verbeelding als wetenschap diende.

In de wereld worden naar schatting tussen de 35 en 40 miljoen zeepaardjes per jaar gevangen, waarvan de helft alleen de traditionele Aziatische geneeskunde dient, waardoor het versterkende en afrodiserende eigenschappen heeft, de andere helft wordt geëxploiteerd door de voedingsindustrie, aquarianen, of de handel in macabere souvenirs.

Ironisch genoeg verbieden de Chinezen, die het grootste deel van de vangsten in de wereld lijken te hebben overgenomen, het vissen op zeepaardjes op hun grondgebied en geven ze er de voorkeur aan om discreter te vissen, zoals blijkt uit de laatste inbeslagname van 12 miljoen zeepaardjes op een schip. Peruaans in september 2019.

Deze gerichte en vaak artisanale visserij blijft een ramp voor monogame zeepaardjes die, met hun helft verweesd, zich niet meer voortplanten.

Net als haaien zijn zeepaardjes daarom het slachtoffer van voorouderlijke overtuigingen en worden ze wereldwijd op grote schaal verhandeld.

Zijn Europeanen serieuzer?

In Europa zijn de zaken een beetje anders, verschillende conventies hebben een status gegeven aan de hippocampus:

• de Conventie van Bern inzake het behoud van dieren in het wild plaatst de twee soorten Europese zeepaardjes in de categorie " strikt beschermde soorten .
• Het Verdrag van Barcelona met betrekking tot de bescherming van beschermde gebieden en mediterrane biodiversiteit plaatst zeepaardjes in de bijlage van "ebedreigde of bedreigde soorten .
• De OSPAR-conventie van zijn kant plaatst het zeepaardje in de categorie van bedreigde diersoorten en in verval in gebieden variërend van de Noordzee tot de Atlantische Oceaan.

We kunnen ook de Washington Conventie (CITES) noemen die de handel tussen de 183 ondertekenende landen regelt. Op instigatie van Amanda Vincent en Project Seahorse plaatste de conventie het zeepaardje in 2002 op bijlage II. Het was toen de eerste mariene soort die op grond van haar overeenkomsten werd beschermd.

De soort heeft dus duidelijk een erkende status van bedreigde en beschermde soort, maar dit wettelijk kader is slechts een basis, en de voorwaarden voor de duurzaamheid van de soort en vooral van zijn leefgebied zullen veel meer vergen.

De menselijke demografie verstikken.

Door hun nabijheid tot de kustzone staan ​​zeepaardjes en hun biotoop rechtstreeks bloot aan de druk van menselijke activiteiten, in het bijzonder:

• Niet-selectieve visserij: trawlvisserij is willekeurige visserij die populaties en hele leefgebieden in één keer kan vernietigen. Dit soort vissen is duidelijk de grootste vijand en tot op de dag van vandaag is dit ecologische onzin!
• Havenconstructies en andere baggerwerkzaamheden hebben vaak een zware impact op de habitat van zeepaardjes en veroorzaken vaak substantiële veranderingen in de omgeving, zoals verschuivingen in zeestromingen langs de kust of overmatige en langdurige sedimentatie.
• Watervervuiling is een onmiskenbare factor en vormt een steeds grotere bedreiging voor de duurzaamheid van kustgebieden met mariene biodiversiteit. Industriële lozingen van vervuild water, maritiem transport en zijn koolwaterstoffen, landbouw en zijn nitraatrijke meststoffen, maar ook het plastic of organisch afval dat we dagelijks in de natuur gooien en dat vroeg of laat in zee belandt .
• En tot slot, laten we de demografische druk die de kustgebieden waar de menselijke activiteit aanzienlijk toeneemt, niet langer negeren. Toerisme en nautische en onderwateractiviteiten of kustvisserij tasten rechtstreeks het leefgebied van het zeepaardje aan.

De druk van deze activiteiten wordt des te zorgwekkender omdat het een stijgende demografische curve volgt en aangezien de laatste studies over zeegras, de favoriete habitat van de hippocampus, een duidelijke afname van gekoloniseerde ruimtes laten zien.

Zeegras, mangrove uit gematigde streken.

 

Langs onze Franse kusten is er een ecosysteem dat tegenwoordig wordt beschouwd als een "hotspot" van biodiversiteit, het zijn zeegrasvelden. Net als de Posidonia die uitsluitend in de Middellandse Zee leeft, spelen de zeegrasvelden een grote ecologische rol. 

Zeegras, een bloeiende plant.

Er zijn hoofdzakelijk twee soorten, zeegras en dwerg zeegras, de eerste is natuurlijk groter dan de tweede en hun verspreidingsgebied is iets anders, als we zeegras vinden in de infralitorale zone, dwerg zeegras, het, komt eerder voor in de getijdenzone.

Zeegras is geen alg, maar een phanerogame plant die zich ontwikkelt op zanderige of zanderige modderige bodems en heeft net als zijn aardse neven een bladsysteem dat bestaat uit bladeren, een stengel (wortelstok) en een systeem wortel.

De herbaria hebben een dubbele rol, net als de mangroven. Ze beschermen kusten tegen erosie en bieden een kwalitatief hoogstaand leefgebied voor veel soorten.

Een gigantisch filter dat beschermt tegen erosie

Door de hydrodynamische energie te verminderen, kunnen ze sedimenten en macroalgen vangen, fixeren en vervolgens filteren, waardoor de troebelheid van de waterkolom aanzienlijk wordt verminderd. Als u uw voeten kunt zien tijdens het baden, zijn zeegrasvelden geen onbekende.

Dit vermogen om de sedimenten te fixeren, stelt hen in staat om hun verankering te versterken door hun grond te stabiliseren en de dekking van hun gebladerte kan de kracht van de golven verzachten, vooral bij eb, waardoor de beweging van sedimenten wordt beperkt en dus de erosie van onze ribben.

Biodiversiteitsreservoir.

Zeegrasvelden vormen de basis van een extreem rijk ecosysteem dat essentieel is voor een groot aantal soorten. In Bretagne is het bijvoorbeeld mogelijk om meer dan 150 soorten ongewervelde macrofauna in een herbarium op te nemen.

De rol van zeegras gaat veel verder en het vermogen om bescherming te bieden aan roofdieren, gecorreleerd met de overvloed aan beschikbare voedingsstoffen, maakt het een uitstekend broed- en kraamgebied. Veel niet-ingezeten soorten kiezen voor zeegrasvelden om hun eieren en hun nakomelingen af ​​te zetten, dus het is heel gebruikelijk om paaiende inktvissen, inktvissen, roggen of kleine haaien zoals fruitvleermuizen te vinden.

Het is duidelijk een zeer gunstige omgeving voor zeenaalden en zeepaardjes, de meeste waarnemingen in Bretagne komen van elders in een herbarium of een nabijgelegen gebied.

Als zeegras niet wordt geconsumeerd door zijn mariene gastheren, is het een delicatesse bij uitstek voor sommige trekvogels, zoals ganzen, ganzen of fluitende eenden, die tijdens hun passage een gebied vrij snel kunnen vernietigen, maar hun algehele impact blijft bestaan. vrij beperkt.

Zeegras, een bedreigd ecosysteem.

Zeegras kan zich aanpassen aan verschillende omgevingen, maar blijft erg gevoelig voor antropisatie van zijn omgeving en voor snelle en langdurige veranderingen in zijn parameters. We kunnen onder meer vier hoofdoorzaken noemen: een verandering in sedimentatie, een toename van de troebelheid, een overaanbod aan nutriënten en rooien.

Sedimentatie, helderheid en nutritionele bijdragen:

Gevoelig voor sedimentatieomstandigheden kan zeegras loskomen bij lage sedimenttoevoer, maar het is vaker een toename van sediment die het verlies veroorzaakt door begraven. Deze toename van sedimentatie kan optreden bij zware baggerwerkzaamheden of havenwerken, maar ook na steeds vaker voorkomende meteorologische verschijnselen, zoals stormen of stortregens.

Het kan ook een duidelijke toename van voedingszouten in het water veroorzaken, wat de proliferatie van epifytische algen veroorzaakt, en dit resulteert er soms in dat algenmatten het zeegras letterlijk verstikken, zoals de groene getijden in Bretagne bijvoorbeeld.

Dit fenomeen is niet ongebruikelijk in de lente, maar het duurt langer en langer, waardoor de hoeveelheid licht die essentieel is voor de werking van het herbarium wordt verminderd, waardoor de fixatie van sedimenten en voedingsstoffen wordt beperkt, wat uiteindelijk de troebelheid van de plant zal vergroten. water en het is dan een vicieuze cirkel die ontstaat, het herbarium kan niet regenereren en sterft.

De eutrofiëring van aquatische milieus aan de kust wordt zorgwekkend en als de belangrijkste reden de hoge stikstof- en fosforgehaltes in Bretagne blijven, zijn dat nogal abnormale hoeveelheden koolwaterstoffen en biocide in het Arcachon-bekken.

Zoveel verschillende terrigenous nutriënten die het infralitorale mariene ecosysteem vervuilen en veranderen en waarvoor landbouw, industrie en transport de belangrijkste boosdoeners blijven.

Vissers en watersporters zijn niet altijd goed geïnformeerd.

In de kustzone die onderhevig is aan de getijden, zien regelmatig hordes voetvissers de waterkant schrapen, graven en vertrappen. Deze praktijk, hoe strikt gecontroleerd ook, is verantwoordelijk voor de vernietiging en vernietiging van vele herbaria.

Franse en Europese regelgeving beschermt zeegras, of het nu Zoster of Posidonia is, en het visverbod in deze gebieden is duidelijk. Als dit verbod echter door de meeste vissers wordt gerespecteerd, blijven sommigen in staat om bij elk getij tientallen vierkante meters zeegras te vernietigen, met desastreuze gevolgen voor de biodiversiteit van de mensen.

Hetzelfde geldt voor watersporters die logischerwijs houden van beschutte kustgebieden, en die daar regelmatig hun anker laten vallen en daarbij veel schoten scheuren.

Deze directe vernietiging door de mens mag niet worden gemarginaliseerd, aangezien deze activiteiten de neiging hebben aanzienlijk toe te nemen. De regels bestaan, het is nu zaak ze bekend te maken en toe te passen, want slecht gedrag is vaak het resultaat van simpele "onwetendheid".

Handelen om te beschermen.

Het is daarom dringend noodzakelijk om onze praktijken te verduurzamen, want als het zeepaardje in gevaar is, is het duidelijk niet het enige en kan een heel marien ecosysteem verdwijnen. Een fataliteit is geen optie en het eerste dat u niet moet doen, is'is niets doen!

Ieder van ons heeft de kans om te handelen om te behouden en te bestendigen wat de natuur ons het meest ongelooflijke biedt. Zeepaardjes hebben bondgenoten nodig en hoewel we hun grootste vijand zijn, kunnen we ook hun belangrijkste bondgenoot zijn.

Leer, deel en handel.

Er is een essentiële basis voor alle bescherming, en dat is onderzoek. Zonder wetenschap en haar bijdrage van kennis, is het onmogelijk om de interacties en hun gevolgen voor ons milieu te begrijpen. Zonder dit geen ontdekkingen, geen wonder en geen toekomst ... Gelukkig hebben we vandaag genoeg kennis om te delen om ernaar te handelen.

We kunnen allemaal handelen, of het nu gaat om individuele of collectieve initiatieven, elk burgerinitiatief is een positief signaal en zal het mogelijk maken om de praktijken van iedereen te veranderen, maar ook van de industrie, de landbouw, het vervoer en de visserij. enzovoort ...

Voorbeelden van individuele acties:

• Respecteer gebieden met onderwaterhabitats zoals zeegrasvelden en Posidonia. Ga niet te voet vissen in deze gebieden, ga niet voor anker en focus tijdens onze duiken op het verkennen van het perifere gebied, heb goed drijfvermogen en er wordt natuurlijk niets meegenomen.
• Beperk uw consumptie van plastic en andere onnodige verpakkingen. Tijdens onze duiken is het heel gewoon om afval te vinden, laten we het zoveel mogelijk verzamelen. Als elke duiker tijdens elke reis een stuk afval inzamelt, is dat aan het eind van het jaar een enorme opruimactie.
• Geef de voorkeur aan producten uit duurzame en vooral lokale landbouw. Eet seizoensproducten.
• Boycot vis afkomstig van de trawlvisserij en verwerkte visserijproducten zoals surimi of bepaalde zeevruchtterrine die uitsluitend vis van dit type visserij gebruikt. Geef voorrang aan lokale en ambachtelijke visserij, idealiter met de beug of met een lijn.
• Koop geen souvenirs van dieren. Een gedroogd zeepaardje heeft nooit geluk gebracht, geef de voorkeur aan het klavertje 4.
• Klaag onwettige en frauduleuze praktijken aan. Sociale netwerken kunnen de publieke opinie snel mobiliseren, een viskraam met beschermde soorten, een fabriek die zijn vervuilde water afwijst, zoveel ongepast gedrag om aan de kaak te stellen.
• Neem deel aan participatieve wetenschappelijke acties en help onderzoek via onze foto's en andere observaties.

Laten we samen optreden.

Collectieve acties zijn de logische voortzetting van onze individuele acties, ze zijn slechts de bundeling van onze acties, maar hebben een paar extra middelen en meer media-aandacht.

Met verenigingen voor de bescherming van de natuur of de burger en lokale initiatieven worden de gevoerde gevechten zichtbaarder en hebben ze een zeker gewicht in de ontwikkeling van overheidsbeleid en de verandering van mondiale praktijken.

Alle acties in deze richting verdienen om ondersteund te worden, hetzij door uw deelname, hetzij door donaties die de campagnes zullen financieren.

Bewustwording van het publiek blijft naar mijn mening de basis voor de bescherming van zeepaardjes en andere diersoorten. Kinderen zijn in die zin ontvankelijk en nieuwsgierig, ze zijn soms zelfs de eerste ambassadeurs van hun familie. Het is daarom belangrijk om bewustmakingscampagnes op scholen te organiseren. Het idee is om een ​​emotionele of nieuwsgierigheidsband te creëren met de nieuwe generaties, die natuurlijk dienovereenkomstig zullen handelen, dit zal in de komende jaren zijn vruchten afwerpen.

Aanhoudende en zichtbare collectieve acties hebben vaak invloed op de ontwikkeling van nationaal en Europees beleid voor de bescherming van soorten. Het creëren van beschermde mariene gebieden (MPA's), essentieel voor het beheer en de controle van deze gebieden met een hoge biodiversiteit, is bijvoorbeeld alleen mogelijk met het werk van wetenschappers en de steun van verenigingen.

We hebben allemaal een rol te spelen bij het beschermen van onze natuur en ik twijfel er niet aan dat iedereen het zal begrijpen ...

Lijst met verenigingen en participatieve wetenschapsprogramma's met betrekking tot de hippocampus:

Blauwe huid: De huid-blauwe vereniging is zeker de meest representatieve voor de bescherming van zeepaardjes en hun omgeving in Frankrijk. Opgericht in 1995 door Patrick Louisy, een erkend bioloog die onder meer gepassioneerd is door zeepaardjes, heeft de vereniging een ambitieus "Hippocampus Inquiry" -programma ontwikkeld dat verschillende projecten samenbrengt zoals HIPPO-ATLAS, HIPPO-THAU, HIPPO-HABITAT waar iedereen kan bijdragen op zijn eigen manier. De resultaten van dit onderzoek worden regelmatig gepubliceerd en het schitterende werk van Patrick Louisy "Hippocampes, une famille d'éccentriques" wordt aanbevolen aan al wie van nature nieuwsgierig is.

Let ook op het Fish watch forum, beheerd door vereniging Blue Skin, een participerend observatorium dat de vele mariene observaties in Europa verzamelt en waaraan iedereen kan deelnemen.

Project zeepaardje: Opgericht en beheerd door Amanda Vincent, wereldspecialist in zeepaardjes, neemt Project seahorse deel aan onderzoek, bewustwording en acties voor de bescherming van zeepaardjes in de wereld. Hun grootste wapenfeit? De opname van het zeepaardje in bijlage II van CITES in 2002. Hun site en de regelmatige publicaties zijn een echte goudmijn.

Oceaan obs: Ocean Obs is een zeespeilnetwerk dat actief is aan de Atlantische kust en de gecontroleerde gegevens worden vervolgens gedeeld met verschillende wetenschappelijke projecten. Hun participatieve observatieprogramma voor mariene biodiversiteit (OBPM) is in wezen bedoeld om zeepaardjes en inktvissen in hun zeegrashabitat te volgen.

Een oceaan van leven: “Een klein gebaar voor een groot doel”, zo luidt het motto van de vereniging opgericht door René Heuzey. Het doel is eenvoudig: het publiek bewust maken van de vervuiling door ons dagelijks afval en de burgeractie aanmoedigen door inzamelingsacties te organiseren op onze stranden en op de zeebodem. Een essentiële doelstelling die wordt gegarandeerd door een sterke aanwezigheid in de media, dus hun blauwe netzak, die wordt gebruikt voor afvalinzameling, is bij iedereen bekend.

Lengtegraad 181: Longitude 2002 werd in 181 opgericht door François Sarano en zijn vrouw en wordt nu over de hele wereld erkend. Met haar vermogen om te communiceren, speelt de vereniging een essentiële rol, die van bewustwording, en de verschillende Chartres die zij heeft opgericht tegen duikers en watersporters worden nu overal geadopteerd en tentoongesteld.

Er zijn veel andere initiatieven en projecten waaraan elk een andere gevoeligheid ontleent, maar die allemaal onze steun verdienen. Laten we nu samen handelen en de meest ongelooflijke natuur die ons biedt behouden ...

 

Loïc Merret:

Bovenal een Bretonse duiker, ik aarzel niet om mijn land van spray te verlaten om de kleine wereld te ontdekken die onze oceanen bevolkt. 

Ik vraag me af dat ik de meest directe weg naar gevoeligheid was, en ik had een manier nodig om dit universum te delen die zoveel aardbewoners negeren.

Dit is hoe ik onderwaterfotografie en lange onderdompelingen ontdekte ...

Vind haar Instagram hier.