RAAK MIJN ARTHROPOD NIET AAN! Door FRANCIS LE GUEN

De stemming van Francis Le Guen

Want soms, rotzooi niet!

Muziekcredits: Erwan & Eric Le Guen

Ik heb lang geaarzeld om dit debat te openen, dat altijd golven maakt. Wat zeg ik, tsunami! Een echt taboe! Ik heb het over een van die dictaten die de afgelopen decennia in de duikwereld zijn verschenen, ik noemde: het verbod om aan te raken ...

Onder water kijken we, maar we raken niet aan! Ja, maar als we duiken, pakken we de geur, de smaak, de kleuren al in ... En moeten we de aanraking ook opgeven? Geen vraag voor de sensuele! Het is niet langer duiken maar zintuiglijke isolatie!

Van mijn kant moet ik bekennen deel uit te maken van de aanraking. Zie je, ik duik niet, ik bedrieg de zee en ja! En in deze oefening is aanraking essentieel. Aandacht eh, ik zei aanraking met het gevoel van strelen, niet om te pletten. En ik voel me helemaal niet respectloos voor de omgeving, integendeel.

Dus, onder zee, zou het verboden zijn om in contact te komen met wilde fauna terwijl we katten en honden aaien? Dat we de snuit van walvissen aanraken op voorwaarde dat ze hun hoofd boven water houden? Dat heb ik in Botswana geleerd om de arm tot aan de elleboog in de monden van olifanten te steken om druk uit te oefenen op twee organen aan de basis van de slurf, een operatie die, indien succesvol, de olifant in staat stelt om je tot een van de zijn vrienden ? Dat we krokodillen, gestrande dolfijnen, oververhitten onder het voorwendsel ze te redden?

Maar wat is er zo bijzonder onder de zee dat we zo gedoemd zijn om onze armen over elkaar te duiken?

Het lijkt erop dat het ziekten zouden zijn die worden overgedragen. Dat ze door het aanraken van de vis hun beschermende slijm, enz., Zouden schuren Yes! Dit is allemaal waar, althans voor sommige soorten. Die zich overigens in het algemeen niet laten benaderen. Niet gek, soorten.

Dus we raken duiken niet aan maar we laten de Japanse harpoen walvisachtigen; we bewonderen de onderwaterjagers die prachtige vissen doorboren om ze trots voor de fotograaf te kneden? Met andere woorden, om het recht te hebben om vissen aan te raken, moet je ze eerst schieten!

Niet aanraken, ik wil. Maar wie raakt eerst wie aan? Heb je ooit gedoken op Corsica, in Lavezzi, tussen tientallen grote tandbaarzen en murenen? Zij zijn degenen die dicht bij u in de buurt komen, tot aan de overdosis. Hoe zit het met de clowns die in je kruis komen pikken om je bij hun anemoon vandaan te houden? En de titan-trekkervis waar je vaak met je vuisten op moet jagen? Om nog maar te zwijgen van die smerige remoras! Tijdens het duiken op het Great Barrier Reef temidden van haaien, merkte ik dat ik op een dag twee remora's van een goede meter letterlijk aan de billen vastzat! Ze verwaardigden zich niet om los te haken totdat ik uit het water kwam, na lange tijd in de open lucht op mijn achterste te hebben gedreven! Een schande…

Wat mij betreft, het benaderen van een wilde mariene soort en dit tot contact indien mogelijk is een bewijs van grote gemeenschap met de zee.En ik heb het niet over de grote, helaas geplukte napoleons die komen bedelen om hardgekookte eieren op ultra-sites. bezocht ... Naar mijn mening is dit de ultieme ontmoeting en het is niet zo eenvoudig om het te bereiken. Proberen. Nee, ik heb niks gezegd! Dit vereist aquatische kwaliteiten en kennis van de omgeving die veel overtuigde ecologen niet hebben. En respec, precies.

Zeg ook tegen jezelf dat dieren alleen mogen worden aangeraakt als ze dat willen! En er zijn er die het leuk vinden. Neem bijvoorbeeld de lamantijn. Krab krachtig op zijn rug, waar hij een gazon met algen en ongedierte onderhoudt dat een Engelse tuin waardig is. Je zult hem onmiddellijk zien omslaan en zijn maag aan je presenteren. Om het andere gezicht te trekken! Dieren zijn geen masos. Als ze het laten gaan, is dat omdat ze het leuk vinden! Vind je het niet leuk om op je rug te krabben? Dus…

Ja, maar "Wij duikers respecteren het milieu". Onzin! Deze verklaring heeft een nepkant die me aan het huilen maakt. We moeten ermee leven dat ons bestaan ​​voortdurend het voortbestaan ​​bedreigt van soorten waarvan we niet eens weten dat ze bestaan.
We raken "niets" niet aan, laten we toegeven, maar wat maakt het uit dat de bellen onder de overhangen vrijkomen? Wie laat de helft van de dieren in het wild op de grond plakken? Nou ja, stel je voor dat we je hoofd onder water houden. Na een tijdje ga je dood. Hoe zit het met de "educatieve" aanraakbaden in onze aquaria? En het voeren? Hoe zit het met de industriële visserij? En hoe zit het met vervuiling door duikhotels? Niet aanraken ? Mijn oog…

Kunnen we ons, in vergelijking met andere buitensporten, voorstellen dat we de bergen in gaan zonder de rots aan te raken? Het zou niet langer klimmen maar een vrije val zijn! En zelfs als je de bescherming van ecosystemen in twijfel trekt, kom je terug. We weten nu dat er hoeveelheden bacteriën in de atmosfeer leven, een hele wereld leeft in regendruppels… Ik vertel je niet de hecatomb als je er doorheen gaat met 200 km per uur!

Ik sta altijd achterdochtig tegenover lesgevers die geleerde regels opleggen zonder zelfs maar te weten waarom en door wie ze tot taboe zijn verheven. Tijdens onze schietpartijen werden we soms geconfronteerd met vergelijkbare ayatollahs. Ik herinner me met name deze aflevering waarin een van onze onderwatercameramannen helaas een kleine tak koraal had gebroken door de doos tijdens een reeks te verplaatsen. We zijn geen "brekers" en hebben altijd spijt van dit soort ongevallen, maar dat wie nooit iets heeft beschadigd door zich onder de zee te verplaatsen, mij de eerste steenhouwer werpt! Hoe dan ook, we zagen een monitor uit het niets komen met een rij klanten in dwangbuizen. Woede, ze stormde op de cameraman en begon, met fluit en bord "educatief" een echt onderwatergevecht. Behalve dat het, in zijn woede, terugtrekkend, als een kasteelkaart een hele rand van rif afdaalde met de ezel van zijn fles! De algarade ging verder op het dek van de boot waar iedereen terug was (zeer opnieuw in elkaar gezet), de schuldige weigerde te erkennen dat ook zij het rif had verprutst dat zij beweerde te beschermen.

Nou, zonder te willen slingeren, zag ik tijdens nachtduiken op bepaalde "huisriffen" ook echte olifantenevoluties in een porseleinwinkel ... Ze raken deze gedisciplineerde duikers niet met hun handen aan, maar ze compenseren het dan met vinnen, blokken en ... hallo schade! Alles is relatief ...

Dus aanraken of niet aanraken?