DUIKEN IN SUDAN OP HET UMBRIA-WRAK

Zeer onlangs teruggekeerd van een duikcruise in Soedan aan boord van de NO STRESS, is de wens te sterk om u onmiddellijk het buitengewone wrak van de Umbrië te laten ontdekken dat zestien maanden voor de beroemde Thistlegorm niet ver van Port-Sudan zonk. en dat de politieke situatie van het land heeft bijgedragen aan het behoud.

Duiken in Umbrië

Het komt niet vaak voor dat een schip volledig intact zinkt, zonder explosie of doorbraak, met zijn volle lading. Ruim zeventig jaar na het zinken is de schade nog matig en vooral beperkt tot het centrale kasteel. De masten begaven het en raakten de bodem met de laadkranen en de schoorsteen die nu aan de overkant lag. De muren van het kasteel zijn niet intact, maar over het algemeen hebben we nog steeds een goed beeld van dit gedeelte van het wrak, met de vier paar davits voor roeiboten aan weerszijden en het grote cilindrische gat waaruit kwam de openhaard.

Wij stellen u voor om dit gigantische wrak te verkennen in het gezelschap van Steven SURINA wie kent het als zijn broekzak aangezien hij vier maanden per jaar duikdirecteur is in Soedanese wateren aan boord van de GEEN STRESS.

De geschiedenis van BAHIA BLANCA wordt UMBRIË

Het schip is gebouwd door de scheepswerven Rieherst Schiffswerks in Hamburg en werd gelanceerd onder de naam Bahia Blanca 30 december 1911. Met een verplaatsing van 10.076 ton was het een gemengd schip dat 2.000 passagiers in twee klassen en 9.000 ton vracht kon vervoeren. Aangedreven door vijf ketels die twee triple expansie-zuigmachines voedden voor een totaal van 4300 pk bij een topsnelheid van 12 knopen, was de lengte van de Bahia Bianca 153 m voor 18 breed en een diepgang van 10.8 m. In 1912 kwam het in dienst op de lijn Hamburg-Amerika. Hij maakte verschillende overtochten op verschillende routes tussen Europa en Argentinië tot het begin van de Eerste Wereldoorlog, waarna het schip eigendom werd van de Argentijnse regering.

In 1935 werd het gekocht door de Italiaanse regering, die het ontwapende en hernoemde Umbrië en opnieuw uitgerust als een troepentransporter. Het maakte zestien rotaties naar de Italiaanse koloniën in Oost-Afrika gedurende twee jaar en vervoerde duizenden soldaten, voordat het uiteindelijk aan het bedrijf werd verkocht. Lloyd Triestino in 1937. De Umbrië werd toen gebruikt

tussen Italië en de verschillende havens van het Middellandse-Zeebekken.

Voor zijn laatste reis, de kapitein Lorenzo Muiesan leidde persoonlijk het laden van militaire voorraden in de havens van Genua, Livorno en Napels. De lading was indrukwekkend: 360.000-bommen, gelijk aan 6000-ton, 60-detonatordozen, cementzakken, diverse bouwmaterialen en andere goederen voor een totaal van 8.600-ton. Na een laatste tankbeurt in Messina, nam de boot de route naar Massawa en Aden, de twee havens van de Rode Zee waarvoor het grootste deel van de lading was bestemd, alvorens verder te gaan naar Calcutta, de eindbestemming van de reis.

Op 3 juni 1940 werd nog 1000 ton kolen en 130 ton water aan boord geladen. Drieëntwintig zeilers gingen de volgende dag aan boord ... en de oversteek van het Suezkanaal verliep tergend langzaam ...

Hoewel toetreding tot de oorlog op handen was, was Italië nog steeds neutraal. Op 9 juni dwong HMS Grimsby de Umbrië om voor anker te gaan in de beschutting van Wingate Reef. De Nieuw-Zeelandse kruiser HMS Leander kwam toen aan in Port Sudan. Luitenant Stevens en tweeëntwintig mannen gingen aan boord van het schip en controleerden de hele nacht. De noodlottige datum van 10 juni 1940 kwam. De eerste uren gingen voorbij zonder noemenswaardige gebeurtenissen. We waren alleen maar de tijd aan het doden. De kapitein gaf toen het bevel om het met kolen bevuilde dek van de Umbrië te wassen. Terug in zijn hut luisterde hij naar het radiokanaal "Radio-Addis-Abeba": om 19 uur zou de oorlog worden verklaard en de vijandelijkheden zouden om middernacht beginnen! Muiesan was stomverbaasd. De enige man aan boord die de waarheid wist, gaf opdracht om alle geheime documenten op zijn bevel te verbranden en riep de eerste officieren Zarli en Costa, evenals de persoon die de leiding had over de machines, op om het schip tot zinken te brengen. Muiesan moest echter een truc vinden om zijn mannen te sparen. Hij vroeg Stevens om toestemming om een ​​reddingsoefening uit te voeren die hem werd verleend. Met behulp van een voorhamer braken twee saboteurs de twee gietijzeren platen die de zeewaterinlaten blokkeerden, evenals de hulpplaat en de waterdichte deur van het schroefashoudercompartiment, waardoor paden ontstonden. water ongeveer 50 cm in diameter.

Wrak van Umbrië: geografische ligging

Daar heb je het, dat was het verhaal van Umbrië ... We zullen duiken in Soedan in meer detail presenteren in een toekomstige Mag, maar we kunnen niet anders dan tegen je zeggen: “Ga ervoor! Ga ervoor ! Ga je gang! ”, Het is een uitzonderlijke ervaring.