De stemming van Francis Le Guen
Want soms, rotzooi niet!
Muziekcredits: Erwan & Eric Le Guen
Ik hou van het buitenleven tijdens het duiken. De duizelingwekkende drop-offs, de reliëfs, de bogen, de grotten ... Ik ben een liefhebber van "sensatie", die van de gewichtloosheid van het blauw, van de afstanden die versmelten in de indigo-mist. Gewend aan (bijna) levenloze grotten, duurde het lang voordat ik deze dieren die in de oceanen zwermen anders dan als vervuiling beschouwen. Al deze vissen die in de zee plassen ... "Fauna" is in mijn ogen een niet-essentiële "afleiding" omdat mijn plezier ergens anders ligt.
Welnu, de verschijning van een walvishaai in het blauw, wiens gigantisme wordt onthuld als hij nadert, van een dreigende tijger die als een pijl uit de bodem oprijst, of zelfs van een schildpad …), Van een gigantische modderkruiper zoals ik die had ontmoet op de bodem van een grot van de 7 broers, ik ben er niet tegen. Natuurlijk. En de dolfijnen, en de manta's en de walvissen ... Want er zijn er een paar, buiten adem; grote beesten.
Ik hou ook van lange onderwaterreizen, onderwaterreizen, driftduiken, wrakken van achtersteven tot boeg. Om het land te zien, wat!
Het is dus duidelijk dat ik voortdurend in conflict ben met de "contemplatieven". Hoor duikers die alleen nat worden om te "observeren". En indien mogelijk zonder teveel te bewegen. En wat kiezen ze ervoor om te zien? Makkelijk: de fauna opgelost! Of bijgevoegd! Degene die niet gaat oversteken bij de minste valse palm ...
Het is waar dat het erg mooi is. Die grote tonvormige sponzen. Deze zachte koraalstruiken. Deze gigantische gorgonen ... Toen ik begon met duiken, keken we hier naar "onderweg" ... We stopten niet eens. Tegenwoordig komen duikers samen voor het minste spoor van rood. Het is zeker dat cellulitis waarschijnlijk niet smelt bij dit dieet! Trouwens, is het nog steeds handig om de vinnen om te doen? We brengen je naar beneden op de anemoon, je kijkt een half uur naar de clownvis en we brengen je weer naar boven. Verpakt is het gewogen! Eindelijk, jij bent het die ziet ...
Maar de laatste jaren heb ik een nog perverser gedrag waargenomen dat de manieën van onderwaterfotografen nabootst. Aaaah fotografen! Wat een plaag! Uitgerust met hun dure macro-accessoires, is het onmogelijk om ze van een kleine koraalaardappel te halen waar een vermeende garnaal aan het draaien is. En de rest van de groep of de onvoorzichtige assistenten die met gevouwen armen moeten wachten… Het is alsof de “macro” -fotografen het bestaan van vissen zijn vergeten die niet in het kader passen. Om nog maar te zwijgen van de reuzen! Het kan hen niets schelen !
Maar daar ga je, daar zijn de naaktslakken. Deze slakken; deze slakken zonder schelp waarvan de ontdekking ervoor zorgt dat alle duikers falen. Rood, blauw, strepen, pitch ... Oh hij is schattig! Ik heb het gevoel dat ik weer vrienden ga maken. Vooral vriendinnen, want het is je opgevallen: duikers zijn gek op naaktslakken ... Behalve dat het plakkerige ding zelden meer dan een centimeter meet! En daar wilde ik vandaan komen.
Maar goed, als we door het bos lopen, is het om de majesteit van de plant te waarderen die naar de hemel zweeft. Het is niet tussen paddenstoelen kruipen, neus tegen kont van de "kleine grijzen"! In de Afrikaanse savanne fotografeer je olifanten, leeuwen, in een oogwenk zebra's, maar geen mieren! Ja ? Zodat het kan worden behandeld ... In de woestijn genieten we van het buitenleven, zonder te proberen ons tussen elke zandkorrel te persen! Eindelijk, jij bent het die ziet ...
Nu is de mode modderduiken: we duiken in de stront, maar het kan ons niet schelen omdat we het masker aan de modder hebben vastgeplakt. Een roestig blikje, een plastic fles is een schat: vol kleine dingen om enthousiast over te zijn: deze vormen! deze kleuren! Ja maar, word wakker: dit is 5mm! Hef je neus op! Als het valt, passeert daar nu, net boven u, een bank met grote adelaarsstralen. En haaien kraken de peer tien meter achter hem!
Fotozijde, het is het bieden. Al heeft het pygmee zeepaardje zijn wereld doen schijten, in hete zeeën. Het werd kinkhoest. De demo vereist voor monitoren met schuine ogen. Er is op alle sites "het Gorgon met zeepaardjes"! En wees voorzichtig, het is noodzakelijk om de neus op de genoemde gorgon te steken (de zorgvuldige vinger van de monitor die aangeeft dat het ding groot is geworden als een baobab) om iets te kunnen onderscheiden. Ik zeg onderscheidend! De presbyopen zullen terugkomen. Ik, de enige zeepaardjes die ik heb gezien, zijn die van mijn foto's, ontwikkeling. Bedankt voor de uitbreiding.
Maar vandaag is het nog erger! Forums, netwerken en galerijen staan vol met nog kleinere dieren! Fry, onbeduidendheid, nanitudes ... Millimetrisch! Het aantal beestjes dat we bij elke duik moeten pletten als ik erover nadenk! Eindelijk is het aan jou!
Er was al het vergrootglas, de macrolenzen: binnenkort heb je een microscoop nodig om te duiken! Want waarom zou je daar zo goed stoppen? Wees er zeker van dat het leven op alle niveaus overvloedig is. In het genre heb ik je wat aan te raden, beestjes. Hier, in volgorde van grootte: radiolarians, diatomeeën, coccoliforen, blauwalgen, virussen! Schitterende mariene virussen! En het zal nodig zijn om in nanometers te tellen. Nano, geen manometers ... geobsedeerd! Daar kun je zeggen dat je een mm2 rif hebt verkend!
Weet je wat ? Ik wil niet eens meer duiken. Ik ga een aquarium kopen. En een endoscoop ...
0 reactie
Geen idee, ik had geen tijd om door de boeken te bladeren Ik was vanmiddag onder water ... lol Maar ik zal je vertellen dat zodra de identificatie is gedaan 😉