K als kilo

Elk lichaam ondergedompeld in een vloeistof heeft soms een dikke buik!

Definitie

Zinken als een lood: dit lijkt het sleutelwoord van duiken te zijn, aangezien het lot van elk lichaam gekleed in neopreen ondergedompeld in een vloeistof is om te stijgen. De verleiding is dan ook groot om het genoemde lichaam met lood te verzwaren om uiteindelijk te kunnen zinken; en dus duiken.

synoniemen

Kilogram | kg | pond | Gewicht | ballast | leidt | gewicht riem

Binnenkomst

Nog twee brieven! Toen ik begon met het schrijven van deze "scubabécédaire" met zijn 26 letters van het Franse alfabet, had ik geen idee van de moeilijkheidsgraad van de oefening en de tijd die ik nodig zou hebben om het te voltooien. Maar ik nader het einde van het opus en dat neemt een groot gewicht van me af.

Lood in het hoofd

K… Het is waar dat het met zo'n onderwerp gemakkelijk is om op de kilo's te stapelen. Ik wil het deze keer hebben over de meeteenheid van gewicht, de kilo. Dat geeft de waarde van de ballast aan, in de vorm van gewichten die duikers verplicht om hun middel moeten sjouwen; en vaak te veel – onthoud dat een goede duiker een oude duiker is en dat hij meer lood in zijn hoofd moet hebben dan in zijn riem...

Het is daarom noodzakelijk om te verzwaren om te oefenen met duiken. Om verschillende redenen. Ten eerste ter compensatie van het drijfvermogen van het neopreen wetsuit (en nog meer van een opgeblazen droogpak) dat zich gedraagt ​​als een echte boei. In feite hoeft een naaktduiker in principe niet te verzwaren om af te dalen en op de bodem te blijven. Maar het is klote!

Dan, met betrekking tot het zoutgehalte van het water, dat min of meer dicht is en dat het drijfvermogen sterk verandert: in zoet water kan gemakkelijk 2 of 3 kg van de band worden gehaald, terwijl in Rode Zee (erg zout) mijn bijna kwintal heeft 12 kg nodig om zich te verwaardigen om te evolueren in helder water...

Eindelijk de capaciteit van onze longen! Gezonde mensen hebben gemiddeld een longinhoud van 4 tot 5 liter, maar sommige freedivers (die geen gebrek aan lucht hebben) vertonen een opgeblazen borstkas van 10 of 12 liter! Wat, wiskundig gezien, allemaal hetzelfde vertegenwoordigt van 4 tot 12 liter lucht tussen inspiratie en expiratie en daarom, sinds Archimedes zijn bad nam, gelijk staat aan 12 kg verplaatst.

Dit heet de “ballast long“, techniek die (oude) en goede duikers perfect weten te balanceren: als je blaast, zink je; als je je longen opblaast, ga je omhoog. Maar blaas, naam van een pijp! Je zult je cellen laten ontploffen. Dit is geen column over pneumothorax...

Tot slot nog een laatste factor waar we niet altijd bij stilstaan: het gewicht van het meegevoerde en ingeademde gas (1,293 g per liter lucht!) dat al snel kilo's bedraagt! Alle beginners hebben de ervaring gehad dat ze aan het einde van de duik te licht waren en niet in staat waren waterpas te houden met een bijna lege fles. Gelukkig haalt de goedaardige instructeur dan een paar overtollige pellets uit zijn zak, in het neerbuigende gebaar van een goochelaar...

Plat

Zo bedroeg tijdens onze lange ondergrondse duiken, om het opgeblazen waterdichte pak en de enorme hoeveelheden meegevoerd gas te ballasten, de te voorziene ballast al snel meer dan tien kilo...

Daarom hebben we het lood zoveel mogelijk vervangen door cadmium/nikkel of lood (!) verlichtingsbatterijen – destijds een aambeeld wegend, zoals we in deartikel over Lumen...

Vul de stemming

Het zou natuurlijk dom zijn geweest om met gewichten te sjouwen bij het plannen van een duik die een lange en inspannende naderingswandeling vereist. Ik wil het hebben over de verre duiken van de sifons aan het einde van eindeloze grotten of op de bodem van kloven of zelfs in meren op grote hoogte. In dit geval gebruikten we met min of meer succes ter plaatse verzamelde stenen platen, bevestigd op de flessen en in heuptassen. Door de relatief lage dichtheid van de steen was er veel nodig, waardoor we eruit zagen als “houten poort” larven van kokerjuffers…

We gingen op deze manier te werk voor de verkenning van de terminale sifons van de Padirac kloof of voor duiken in de Groen meer in de Italiaanse Alpen waar we om dezelfde redenen van bliksem hadden besloten om ons onder te dompelen met wetsuits van 3 mm… in water van 5 graden! Mijn testikels herinneren het zich nog.

Dessert     

Dus ? Wanneer en hoe gingen we te werk om de duikers te verzwaren die, zodra ze in rubber gekleed waren, ploeterden als de kurken van vissers, zonder hoop ooit te zinken?

De geschiedenis is hem vergeten. Maar al snel rustten de eerste duikers met helmen (een accessoire van koper en messing om claustrofobie te ervaren) zich uit met een zware loden borstvin en schoenen met zolen van hetzelfde metaal om af te kunnen dalen en letterlijk onder water te kunnen lopen, wat de oorsprong van hun bijnaam “zware voeten'.

Een luchtig verhaal

Toen verschenen voor de "autonome duikers" de "riemen" waar men het aantal gewichten van één kilo inrijgde dat nodig was. Ze waren gemaakt van wit gevlochten katoen met een rode band en "quick release" gespen.

In die tijd waren we aan het duiken met de fantasie dat we op een of andere dag onze riem zouden laten vallen - wat me trouwens nog nooit is overkomen in vijftig jaar duiken. Toch bevonden we ons tijdens de training, tijdens een "drop", regelmatig met de zware riem achter de knieën of achter de gebroken hielen, onherstelbaar naar de bodem gesleept...

Deze korrels, die na verloop van tijd vervormden, beknelden de riem zo erg dat het bijna onmogelijk was om hun aantal of positie te veranderen. En we herinneren ons allemaal de lange sessies van hameren met een schroevendraaier of een houtbeitel om te proberen de gaten te verwijderen! Iets om de stemming te vullen...

Tegelijkertijd gebruikten sommige die-hards de "Marseille-riem", waarbij ze elke "quick release" negeerden ten gunste van een klassieke doorngesp, een oversized versie van de broekriem.

Deze "Marseillais" gingen vaak door voor rages, zelfs als de grote zwarte rubberen riem met gaten de neiging had om beter om het lichaam te passen.

Voor fans van de loodgordel gebruiken we vandaag een gespsluiting, in metaal of plastic, waarmee je hem zo goed mogelijk kunt aanpassen aan je tailleomtrek. Je moet bij het passen altijd als een dove aanspannen, omdat je met het verpletteren van het kledingstuk onder de druk de neiging hebt om met de riem op de knieën te eindigen.

 

 

Het zit in de zak!

Maar de echte revolutie van de eeuw, wat zeg ik, eeuwen van eeuwen, is de komst van de beroemde "gewichtzakken" in stabilisatiejassen. Omdat fabrikanten, in hun pathetische neiging om warm water opnieuw uit te vinden, jarenlang "gewichtzakken" hebben geïntroduceerd, die verondersteld worden riemen overbodig te maken en ballasten te vergemakkelijken. Een oplossing gebaseerd op clips, zakken, klittenband en wasberen, hopeloos verschillend van de ene fabrikant tot de andere en die mijn gunsten niet heeft, kun je je voorstellen. Bovendien, toen ik onlangs in Egypte dook met een "PADI Instructor Instructor" die enkele duizenden duiken plaatste, merkte ik met plezier op dat ze ook een riem gebruikte...

Het principe is om de verzwaring van het vest en dus van het duikpak te verenigen. Met, wat mij betreft, grote nadelen: niets is makkelijker dan gelijkaardige loodzakken te verliezen waarvan je niet echt weet waar je ze moet stoppen, om nog maar te zwijgen van het diploma systeemingenieur dat nodig is om te hopen te begrijpen hoe je ze moet gebruiken...

Dan kun je een academische rechte sprong oefenen en, zodra je het water ingaat, de verzwaarde zakken verliezen die rechtstreeks naar de kale plekken van de collega's die al op de bodem liggen... Maar het grootste nadeel heeft naar mijn mening betrekking op het zwaartepunt van de duiker. Het is in ons belang om de gewichten zo dicht mogelijk bij het lichaam te dragen om een ​​goede mobiliteit te behouden; het gebruik van deze zakken (voorkant, achterkant, koeien, varkens, enz.) brengt de duiker echter totaal uit balans en transformeert deze toch al zwaarlijvige vesten in onverwijderbare liften!

Tot snel voor een nieuwe definitie van Scuba Bécédaire. Het oneerbiedige lexicon van duiken, maar niet alleen. Omdat soms ...

Francis Le Guen

café

En tot slot het probleem van de Kornalijn: zijn ballast zo goed mogelijk berekenen! Uitleg door de essentiële Vincent Defossez van Aquadomia in Marseille.