Een slakduik.

Een slakduik.

De wereld van de stilte misschien, maar dat weerhoudt ons er niet van om te zeggen wat we te zeggen hebben….

Dit is hoe ik en een duikervriend die recht, bijna bijna, uit Guadeloupe aan boord van onze trotse "eenmaster" kwam bij niet erg gunstig weer, de kusten van Martinique naderen. Doelstelling, een beetje "bush diving".
In boten is er alles wat je nodig hebt! De steken, de duikcomputers, wetsuits, flessen, camera's, lampen… Het arsenaal van de perfecte kleine duiker in beweging. Het moet gezegd dat we gemotiveerd zijn voor dit tweede verblijf op het eiland. Ten eerste, Saint-Pierre en zijn wraklocatie nu toegankelijk via kisten gereserveerd voor duikboten en het zuiden met een excursie naar Diamant om ons te veranderen van onze Sec Paté Guadeloupean.
Dat is het principe, laten we nu de realisatie zien. Ik ga langzaam maar het wordt ook aangekondigd in de titel!
Duik eerst op de Gabriella, een puur product van de uitbarsting van 1902. De koperen bekleding van wat er van de romp over is is nog duidelijk zichtbaar. Het is erg gekoloniseerd en zit vol met vissen omdat het vrij geïsoleerd ligt op een zandbodem van 35-38 m. Het water is prachtig en de paar minuten van de landing zijn druk bezig met het onderzoeken van de bewoners van de stam-afmeerketting die functioneert als een mini verticaal rif. Terug naar de boten rijst nu de cruciale vraag ... Waar vind ik lucht? Nou ja, de opgeblazen blokken die uit Guadeloupe zijn meegebracht, hebben 70 bar ... En het duikprogramma is nog maar net begonnen.
We mikken op Papa d'Lo op het strand. We weten een beetje omdat we Roréma met deze club hebben gedaan tijdens onze reis in 2010. Verdomme! Hij ziet er gesloten uit. We hopen dat "Surcouf Dive" open zal zijn. Terwijl we zachtjes in de bijboot naar het zuiden van de baai glijden, zien we de clubboot aankomen en zijn duikers uitstappen. We leren Olivier, eigenaar van de structuur, gemakkelijk kennen aan wie we ons project uitleggen en onze behoefte aan lucht uitdrukken. Pani pwoblèm zoals we hier zeggen. We noemden ook het idee van een uitstapje op de Pearl, een rots in het noorden van het eiland, en gelukkig neemt hij daar de volgende dag klanten mee. We vinden het prima. Altijd klaar als verkenners, we zijn geënt op de groep.
Ik zal je een andere keer over deze prachtige duik vertellen, maar de volgende dag was een goede dag, Olivier en Gandalf, zijn boot, gaven ons een fantastisch uitje en een warm welkom. Een sfeer van kleine structuur wat, je kunt chatten zonder het gevoel te hebben iemand te vertragen. Je bespreekt beestjes en zo voor en na met een man die van zijn werk houdt. Extra! Terug in de club blaast hij onze flessen weer op zoals het hoort, terwijl hij beschrijft wat we nog meer in de omgeving zullen vinden en in het bijzonder de "False Theresa and the Theresa" die we de volgende dag zelfstandig willen ontdekken. En dit is wat we deze keer stilletjes zullen doen met wat langere etappes omdat de diepgaande ontsnapping een beetje heeft geduurd. Nou ja, je moet nog steeds de tijd nemen om die verdomde tegels op het ene wrak te vinden en te kijken of het roer nog steeds zichtbaar is op het andere wrak!
Richting les Anses d'Arlets met een beetje hartzeer maar het weer dwingt ons om een ​​veiligere schuilplaats te vinden voor de komende 48 uur Behalve dat we vertrekken met onze lege blokken en we weten nog niet wat ons te wachten staat .
Kleine navigatie van 4 H onder een rif en de wind in de neus. Niet glop, niet glop !!!!
De volgende dag zijn de vriend en ik weer in de weer om een ​​paar liter lucht te verzamelen. We haasten ons naar Plongée Passion, we worden meteen begroet door een man die een beetje lijkt op een expat uit zijn Parijse buitenwijk die zegt dat hij onze flessen wil opblazen… maar na een kleine controle! Ik heb het gevoel dat zijn grimmige ogen zijn denken niet helemaal weerspiegelen. Hij begint inderdaad met een heel natuurlijke waarschuwing dat hij “een pro” is, dat hij niets doet en dat hij onze flessen zal controleren. We zeggen nog steeds tegen onszelf "Pani Pwoblèm". Behalve dat zijn oog niet alleen somber is. Hij is ook kortzichtig en hij kan de hertestdatum van minder dan een jaar op het ene blok niet lezen en voor het andere blok kan hij mijn TIV-naam niet lezen op mijn federale kaart. Hoewel we een beetje aandringen en denken om hem gerust te stellen, wijs ik erop dat mijn twee flessen (van ROTH 2011 en 2013) nieuw zijn, hij antwoordt dat hij op zijn hoede is voor het staal van vandaag dat niet de vorige niet waard. Het is dat we meteen voelen dat we te maken hebben met een maat op technisch gebied met deze man met beide knieën in het zand die de netten van de flessen losmaakt alsof het visnetten zijn en je vertelt onzin zoals dat. Een blond neopreen van het personeel haast zich om zijn werkgever te imiteren; misschien is er behoefte aan een tweede expert of misschien is het nodig om snel van deze twee toeristen af ​​te zijn voor de komst van de echte duikers, zij die 45 à 50 euro per duik binnenbrengen. Omdat ik een beetje geïrriteerd ben en hij me de formule zelf aanbiedt, geef ik hem toe dat hij inderdaad een bullebak is.
Toen ik de verloren zaak zag nadat hij besloot met, citeer ik "Ik wil niet dat je me aanklaagt als je fles explodeert." We besluiten het kamp te beëindigen voor dit argument dat een drugsverslaafde van -60 miljoen waardig is en voordat we onszelf ontploffen. Dus laten we Plongée-Pognon over aan zijn bedrijf en zijn schizofrenie. We hadden dus geen tijd om hem te vragen of hij hem naar de “Diamant” bracht. Hoe dan ook, hij had misschien moeite gehad met het lezen van ons kenteken, onze medische verklaring, onze niveaukaart. Of hij zou ons te oud hebben gevonden, of…. Tenzij met de passie voor zijn bedrijf, wordt het beter.
Direct ernaast is er "Alpha Diving". Daar is de ontvangst leuk. De "baas" is prettig maar aangezien ze ook geld heeft op het strand (het is net een uitrusting maar duurder) en dat je van duiken moet leven, vertelt ze je dat het 15 euro is om een vijftien liter. Het was bijna adembenemend, maar ik onthield me van stemming omdat ik een ongemak wilde vermijden dat me, gezien mijn longcapaciteit, waarschijnlijk een paar keer ademhalen zou hebben verdiend rond de 4,5 euro.
Niet alles is echter te duur. Toen ik navraag deed naar de prijzen, ontdekte ik dat de volledig uitgeruste duiker profiteerde van een korting van 3 euro op zijn duik van 53 euro op de beroemde site van de Diamant. Wat zou kunnen suggereren dat de huur van de complete uitrusting niet zo duur is; de PMT-set, de shorty, het vest, de fles en zijn lucht, de computer, de parachute misschien, ... de gewichten? Voor minder dan 40 cent per stuk (ja 3 euro gedeeld door 8 ongeveer!)
In feite zou ik terug kunnen komen om een ​​toerist te zijn met alleen mijn zwempak en mijn logboek, maar voorlopig ren ik weg omdat ik gewoon wat lucht nodig heb.

Het is bijna wanhoop, als het einde van het strand bereikt, zie ik een klein bordje 500 m verder terug van de kust "Abyss Plongée" aangeeft. Daar vinden we een man met een compressor zonder gouden kleppen. Hij heeft ook een glimlach, een voorliefde voor delen en zorgt ervoor dat je je masker, je vinnen en een ademautomaat wilt opzetten om de dag in stijl af te sluiten. Dit keer, zijn naam is Philippe, de club is eenvoudig, maar net als die van Olivier, daar, op Saint-Pierre, hier, blijft de passie voor delen de motor van de onderwateractiviteit. Handel natuurlijk, maar je wordt nog steeds verwelkomd als duiker! We blazen op en springen in de pas, we bereiken het Lézarde-punt met vrienden. Super mooi!

Hier ben ik klaar met kwijlen over de idioten, gelukkig een behoorlijke minderheid, en ik vervolg mijn reis, mijn fles op mijn rug als een slak tijdens het duiken.

Ik weet dat sommigen zullen zeggen dat ik gemakkelijk moord, maar ik pleit voor zelfverdediging tegen misdadigers die mijn droom van duiken op zijwegen wilden doden.

Jean-Jacques N4-E2