Voeren, voeren of beboeten?

Ik herinner me nog niet zo lang geleden dat ik een gepassioneerd gesprek begon in de gangpaden van de duikshow in Parijs. Ik debatteerde toen met grote overtuiging over de enorme voordelen van het observeren van haaien zonder ze kunstmatig aan te trekken met voedsel en zonder hun natuurlijke gedrag aan te passen of voedselwaanzin op te wekken die net zo spectaculair was als ze afwezig waren in het oorspronkelijke mariene milieu (nou ja, ik dacht van wel... )

Daarbij beschuldigde ik mijn gesprekspartner van ongeoorloofde inmenging in de natuur, en deed bij dit eindoordeel alsof ik niet geïnteresseerd was in zijn argumenten die alleen konden worden ingegeven door laaghartige commerciële behoeften!

Mijn toenmalige gesprekspartner, Jef, was de eigenaar van Small Hope Bay Lodge, een hotel met hutten met palmdaken en een duikcentrum verdwaald op een wit zandstrand in het noorden van het eiland Andros. Andros is de grootste maar ook de wildste van de eilanden van de Bahama's.

Jeff begon me toen te vertellen over zijn hartstochtelijke strijd voor het behoud van het rif van de Bahama's en zijn bewoners, zijn betrokkenheid bij de politiek met het ministerie van Toerisme en Milieu. Ik dacht niet dat zijn belangrijkste drijfveren meer de wisselkoers van de dollar en de toestroom van toeristen waren dan het behoud van mariene soorten...

Het is echter een kleine zin die twijfel in mijn hoofd deed ontkiemen:

Als je ze niet voedt, zie je ze niet, Als je ze niet ziet, laat je ze niet zien, Als je ze niet laat zien, help je ze niet...

(Als je ze niet voedt, zie je ze niet, sals je ze niet ziet, laat je ze niet zien, sAls je ze niet laat zien, help je ze niet...

Een paar maanden later, tijdens een duiktrip naar Small Hope Baai Lodge, Jeff had alle tijd om me uit te leggen wat hij daarmee bedoelde...

Net als veel andere mensen over de hele wereld voert Jeff campagne voor het behoud van haaien en via hen het behoud van de hele voedselketen tot in de kleinste schakels.

Zijn strijd is om bekendheid te geven aan een van de soorten die aanwezig zijn op de duikstekken in het noorden van het eiland Andros, de grijze haai of Reef Haai. Hij gelooft dat bewustwording door kennis gaat en dat toeristen en toch ook duikers die deze grote dieren zijn tegengekomen zich meer bewust zullen worden van hun oorzaak.

Afstand willen houden van de voeden (actie die bestaat uit het voeren van de dieren met de hand), stelde Jeff een list voor waardoor de duikers de haaien niet fysiek kunnen hinderen:

Hij vriest een bal vissenkoppen van enkele tientallen kilo's in. De bal die aan een touw is vastgemaakt, wordt vervolgens vijf of zes meter van de bodem in open water gehangen waarop de duikers zich in een cirkel opstellen. De "grijzen" laten niet lang op zich wachten, in het begin verlegen. Vervolgens aangemoedigd door de geur en het aroma van de vis die zich verspreidt terwijl het ijs smelt, worden de haaien brutaler en vallen ze de bal aan in een festival van wijd gespreide kaken en scherpe tanden. Het grandioze schouwspel duurt maar een paar minuten maar bereikt een hoogtepunt wanneer een van de haaien het laatste stukje vis weet te pakken, meteen achtervolgd door een horde hongerige mensen. De scène speelt zich af op slechts enkele meters van de duikers en de camera's, maar op geen enkel moment voelen we de geringste indruk van gevaar of de geringste vrees.

Zodra ze opgewonden raken, kalmeren de haaien en zwemmen ze rustig op de bodem tussen de duikers door. We observeren ze dan op ons gemak en dit is het moment waarop we ons echt bewust worden van hun grootte, hun kracht... en hun totale gebrek aan interesse voor duikers. Wij interesseren ze niet en dat bewijzen ze maar weer eens door na een paar minuten vergeefs zoeken naar wat eten weer te verdwijnen.

Deze "voedende" techniek zonder directe interferentie (uitspanning) wordt herhaald op andere locaties in de Bahama's. 

Jim Abernethy biedt Gran Bahama Reef-cruises aan vanuit West Palm Beach, Florida. Het gebruikt een andere maar even effectieve techniek. Het trekt citroenhaaien aan (Lemon) en grijzen maar vooral tijgerhaaien (Tijgers) en buldoggen (Stierenhaai) door middel van gesloten kratten met verse vis (in ieder geval vers aan het begin van de vaartocht).

Deze kratten die onder de boot hangen of verankerd zijn tot een diepte van een paar meter, verspreiden een aroma dat wordt verspreid door de stroming van de Bahama's en dat de haaien niet lang op zich laten wachten. Het duurt altijd minder dan een paar minuten voordat een dozijn citroenen en een tijger of twee onder de boot zwemmen. De show kan beginnen en de freedives ook!!!

Hoe dan ook, Jeff en Jim proberen de grotere dieren zo min mogelijk te hinderen. In beide gevallen hebben we te maken met twee uiterst geëngageerde activisten wier reputatie ongeëvenaard is. Niemand kan Jim ervan beschuldigen er in te willen ruilen als we weten dat hij zo'n 48 weken per jaar slaapt in de voordriehoek van zijn boot die hij moet delen met de gezagvoerder en 6 andere mensen omdat de boot krap is. Luxe is niet aan boord. Desalniettemin zijn de duiken ondanks de spartaanse omstandigheden buitengewoon en kun je meerdere uren per dag bij de tijgers op de bodem blijven en ze op je gemak observeren.

Elke duiker die deze duiken heeft gemaakt, zal je dat vertellen. We nemen de maat van deze beesten van enkele meters. We realiseren ons dat we niet op het menu van hun dieet staan ​​en dat ze niet begiftigd zijn met enige agressie jegens mensen. (Als ze agressief waren, gewapend als ze zijn, zou de mens nooit in staat zijn geweest om het water in te gaan en te leren zwemmen...)

We komen ook terug met de diepe overtuiging dat we de haaien moeten redden en moeten vechten tegen de georganiseerde slachting van soorten die nodig zijn voor het voortbestaan ​​van onze oceanen.

Dus als bewustzijn door kennis gaat, als de uitspanning of voeden dienen de zaak van deze majestueuze dieren, en als ze erin slagen om de afwerking, dus ik ben voor uitspanning en voeden.

STOP MET HET ETEN VAN SHARK END SOEP